De man achter exclusive private members’ clubs Annabel’s (net voor 60 miljoen pond verbouwd), Soho House en restaurants als The Ivy, J Sheekey en Sexy Fish heeft exclusiviteit naar een nog hoger niveau getild met de opening recent van restaurant Bacchanalia en Apollo’s Muse, met ruimte voor maximaal vijfhonderd leden de ‘most private of private members’ clubs’. ‘The King of Exclusivity’ himself, Richard Caring (Londen, 1948), leidt ons rond.
Beeldcredits: Jake Curtis (portret), Johnny Stephens, e.a.
Jake Curtis (portret), Johnny Stephens, e.a.
De meest recente toevoeging aan de portefeuille van hospitality tycoon Richard Caring is een ware tempel van overdaad. Musea en galeries zullen jaloers zijn bij het aanschouwen van de antieke decoraties: een marmeren Venus uit het begin van de jaartelling, een Griekse oliekruik uit de vierde eeuw en, natuurlijk, de naamgever van de club: Apollo’s Muse, een sculptuur uit de tweede eeuw. Spiegelende tafels, wijnkelken van Muranoglas, fluwelen barkrukken en servetringen van bladgoud dragen bij aan de uitbundigheid. “Vind je haar niet mooi?”, fluistert Richard Caring, met de lach van een verliefde tiener. “Moet je eens goed naar haar kijken” – en hij laat zijn ogen over het lichaam van de muze van de god van de schone kunsten gaan. Met haar fijne gelaatstrekken en golvende rondingen heeft ze alles om een grote man aan het wankelen te krijgen. Bijna tweeduizend jaar en nog geen lijntje of kraaienpoot te bekennen! Geen wonder dat de 75-jarige miljardair zijn nieuwste trots naar dit Romeinse kunstwerk heeft vernoemd.
Feest van losbandigheid
Vóór de opening afgelopen april krijgen wij een sneak preview. Richard ziet er afgetraind en gebruind uit en is gekleed in een hagelwit overhemd, zijn trademark. “Wil je koffie, thee? Misschien iets sterkers?” Zulke ouderwetse beleefdheden zouden niet als een verrassing moeten komen, maar het is shocking hoeveel mannen in een machtige positie zich daarboven verheven voelen. Ik bestel een martini, hij een Black Label-whisky. Terwijl we op de drankjes wachten, vertelt hij hoe hij als jonge man ooit langs een Porsche-garage liep. “Ik dacht altijd bij mezelf: op een dag verdien ik genoeg geld om zo’n auto te kunnen kopen. Maar in plaats daarvan kocht ik de hele garage.” Op het terrein van de garage staat nu zijn hoofdkantoor, Caprice Holdings. We willen net toosten als hij zich iets herinnert. Lachend vertelt hij dat een journalist hem ooit zei dat hij nu de leeftijd heeft bereikt waarop hij zich wil omringen met antiquiteiten om jonger te lijken. Dat geldt dan in elk geval niet voor zijn tweede vrouw, de Braziliaanse Patricia Mondinni, die pas begin veertig is. Samen met haar heeft hij vier kinderen tussen de één en negen jaar oud: Matteo, Isabella, Annabel en Giovanna. Misschien dat hij er daarom zo afgetraind uitziet. Ook in zijn muziekvoorkeur blijft hij jong: het liefst luistert hij naar house. “Maar hier zet ik liever klassieke muziek op. Om vervolgens in een stoel achterover te leunen, naar Apollo’s Muse op te kijken en me af te vragen wat ze in haar bijna tweeduizendjarige bestaan wel allemaal niet heeft gezien en gehoord. Daar word ik…” – hij neemt een moment om het juiste woord te zoeken – “…geëmotioneerd van.”
Het idee voor Bacchanalia en Apollo’s Muse ontstond toen Caring langs een schilderij liep met daarop een Dionysisch festival afgebeeld. “Dat is een feest van losbandigheid. De bedoeling is dronken van de wijn te worden en je vervolgens voorzichtig te mengen met de andere sekse. En dat spreekt me aan, begrijp je? Al mijn hele leven ben ik aanhanger van deze zaken, haha.” Is Bacchanalia dan een reactie op de nieuwe puriteinen, die geen druppel drinken, alleen maar groente eten en intolerant zijn voor flirten? “Niet bepaald, het is eerder een bewieroking van de mensen die zichzelf amuseren, het leven vieren.”
Vol grappen, vol leven
Hoewel Caring zich vaak omringd weet met celebrity’s, heeft hij zelf nooit de behoefte gehad om een bekendheid te worden. Sterker: het is ‘de man met de vetkuif en hagelwitte tanden’, zoals de media hem typeren, gelukt om redelijk onder de radar te blijven. Dat terughoudende heeft hij van zijn moeder, Sylvia Parnes, en zeker niet van zijn vader. Louis Caringi is een Italiaans-Amerikaanse soldaat die tijden de Tweede Wereldoorlog is gestationeerd in Groot-Brittannië. De twee leren elkaar kennen in een ziekenauto. Nadat hij gewond is geraakt, vergezelt zij hem naar het ziekenhuis en verzorgt hem gedurende zijn herstel. Na de oorlog blijven ze in Londen en treden daar in het huwelijk. Louis Caringi besluit zijn naam te verengelsen door de laatste i te schrappen. Volgens Richard had zijn vader naadloos deel kunnen uitmaken van de Rat Pack. “Hij was net als James Dean: vol grappen, vol leven, hij hield van iedereen. Mijn moeder, dochter van Poolse immigranten, was veel gereserveerder. Zuiniger ook: als ik ’s avonds in mijn kamer mijn huiswerk maakte en zij kwam binnen, dan deed ze het licht uit en zei dat ik dichter bij het raam moest gaan zitten.” ‘Lou’ wordt geen Frank Sinatra of Sammy Davis Jr. maar zoekt zijn heil in de textielindustrie. Zijn bedrijf Louis Caring Originals levert knitwear aan retailers. Hoewel Richard vanwege zijn enorme talent voor golfen een studiebeurs voor de op sport gerichte Millfield School in het graafschap Somerset bemachtigt, moet hij op zijn zeventiende van school af om zijn vader te helpen, wiens business in zwaar weer verkeert. De zaken gaan zo slecht dat de familie zelfs dreigt haar huis kwijt te raken. In een poging dit te voorkomen, gaan Richard en zijn toenmalige vriendin felgekleurde minirokjes verkopen, afgekeken van het Italiaanse modelabel Fiorucci. Zo’n rokje kost twee pond om te maken en gaat voor drieënhalve pond van de hand. Hun doel is om tweehonderd stuks per week te verkopen, dat worden er vijfentwintigduizend per week.
Soho House London
Restaurant-equivalent van LVMH
Sommigen zetten vraagtekens bij de snelheid waarmee Caring zijn restaurantketen uitbreidt: alsof hij monopoly speelt en lukraak koopt waar de dobbelstenen hem brengen. Maar volgens Caring is er sprake van een masterplan: “Ik spotte een gat in de markt. In de hospitality business heb je individuele merken, maar geen groep merken, wat wij doen. Er is maar één Ivy, er is maar één Annabel’s. Een groep van dergelijke top-notch brands, dát is wat wij willen bereiken. Met Londen als uitgangspunt.” Straks is de portefeuille veel meer waard dan de som der delen. De strategie van Caring is gebouwd rond drie merken: 1. Annabel’s, met inbegrepen de Birley Clubs: verfijnd, discreet, elegant; 2. Soho House: creatief, ondernemend, jong; 3. Caprice: de restaurants als link tussen beide clubketens. Inmiddels zijn er een Le Caprice in New York, een Cecconi’s in Miami, een Soho House in Berlijn, Chicago, Los Angeles, Amsterdam… De Britse journalist, criticus en auteur, wijlen A.A. Gill noemde Caring’s uitdijende imperium ‘het restaurant-equivalent van LVMH’. Als we die vergelijking doortrekken, welk merk zou Apollo’s Muse dan zijn? Caring denkt een moment na, terwijl hij de ijsblokjes in zijn glas laat draaien. Dan kijkt hij op: “Christian Dior. Omdat het uniek is. Stijlvol. En net als Dior kan Apollo’s Muse tot in de oneindigheid meegaan.”
Annabel’s Matteos
Napoleontisch bal
Als investeerder in vastgoed, restaurantketens en members’ clubs krikt Caring zijn kapitaal verder op. In 2022 heeft hij, volgens de Sunday Times Rich List, een geschat vermogen van 1,05 miljard pond (1,19 miljard euro). Sinds de alles vernietigende tsunami in de Indische Oceaan in 2004 steekt hij zijn fortuin ook in goede doelen. Dat jaar brengt hij de kerstvakantie met zijn zoons door op de Malediven. Op Tweede Kerstdag stelt hun duikinstructeur voor om naar een eilandje te zeilen en daar in de buurt te gaan duiken. Aan de noordkant van het eiland gaan ze voor anker, waarna ze gedurende drie kwartier op een diepte van dertig meter doorbrengen. Als Richard weer boven water komt en zich aan boord hijst, wordt hij overspoeld door telefoontjes van bezorgde vrienden over de hele wereld: ‘Gaat het okay met je?’ Het eiland heeft als een buffer tegen de tsunami gefungeerd. Ze hadden onder water weliswaar deining gevoeld, “maar dat kon net zo goed door een grote boot zijn veroorzaakt”. Duikers aan de zuidkant van het eiland zijn minder fortuinlijk: hun lichamen worden 160 kilometer verderop teruggevonden. Philip Green stuurt zijn privévliegtuig om de familie terug te halen. Direct na de tsunami doneert Richard één miljoen dollar aan de hulpverlening. “Het scheelde niets of ik was samen met mijn beide zoons verdronken. Dat doet iets met je. Zag ik het licht? Dat niet. Wel verandert het de manier waarop je denkt en naar de wereld kijkt.” Mede daarom steunt hij de National Society for the Prevention of Cruelty to Children (NSPCC). In 2005 organiseert hij voor deze liefdadigheidsinstelling voor kinderbescherming een Napoleontisch bal in het Catharinapaleis in Sint-Petersburg, waar Sir Elton John een optreden verzorgt. Caring geeft 8 miljoen pond uit om vierhonderdvijftig gasten per privévliegtuig in te vliegen, onder wie Bob Geldof en Bill Clinton. Het liefdadigheidsevenement brengt uiteindelijk 14,5 miljoen pond op.
Droomlijst
De membership fees zijn ongetwijfeld buitensporig, aangezien Caring mijn vraag daarnaar met een simpel handgebaar wegwuift. En op mijn vraag waarom het ledental beperkt blijft tot maximaal vijfhonderd, antwoordt hij kort: “We willen niet dezelfde mensen die je overal al ziet. In een perfecte wereld heb je een mix van achtergronden, opleidingen en rijkdom – en die mix heb je nodig om tot iets bijzonders te komen. Daarom hebben we een droomlijst samengesteld. Je kunt immers alleen op uitnodiging lid worden.” Het zou mijn droom zijn om die lijst in handen te krijgen, maar dat gaat niet gebeuren. De enige graadmeter voor wie hier niet welkom is, zou de dresscode voor Bacchanalia kunnen zijn: geen gescheurde spijkerbroeken, sandalen of weinig verhullende kleding. Dat laatste zou betekenen dat de helft van de populatie van Mayfair niet welkom is. Wat zijn op het vlak van etiquette de grootste dealbreakers voor Caring? Ik zou denken foto’s nemen van gerechten of mobieltjes op tafel, maar iets heel anders wekt zijn ergernis: “Als ik een van de gasten ooit met zijn of haar vingers zie knippen naar onze bediening, dan is het meteen einde verhaal. Letterlijk: die komt op de zwarte lijst. Tot ziens! Ik wil respect voor mijn mensen.”
Hoe slim is het eigenlijk om een club van deze proporties te lanceren ten tijde van een recessie? “Okay, we hebben veel te veel geld uitgegeven. Maar luister: ik houd van uitdagingen. Er is altijd plek in de markt voor iets origineels en iets als Apollo’s Muse hadden we nog niet in onze portfolio.” Wel ergert hij zich aan het wegkwijnende Britse arbeidsethos sinds corona. “Elke bedrijfstak in dit land heeft nu een tekort aan personeel, wat een rem op de economie zet. Aan de andere kant van de grote plas heb je dat niet. Amerika is een land van ‘can do’, terwijl het VK jammer genoeg meer laidback is geworden. Ik houd van dit land en van Londen, en ik heb het ook niet over de meerderheid van de bevolking, maar een bepaald deel mag wel iets harder worden gepushed. Ik weet dat ik geen lintje zal krijgen voor deze uitspraak, maar dit land wordt geregeerd door some pretty poor politicians. Mensen die welvaart willen creëren, worden uit het land verdreven. Brexit has really harmed us.”
MASTERS MAGAZINE #54
Meer van dit interview lezen? De zomereditie is een frisse cocktail van ondernemerschap en sport. In deze editie passeren enkele ondernemers uit de Champions League van het zakendoen de revue. Onder wie Freddy Heineken en hospitality tycoon Richard Caring, wiens uitdijende imperium het ‘restaurant-equivalent van LVMH’ wordt genoemd. Zakendoen is topsport, maar topsport is ook zakendoen. Neem de Formule 1: de sport ontwikkelt zich steeds meer tot een octopus met armen die alle aspecten binnen onze samenleving raken. Jaap de Groot onderzocht hoe miljoenen in miljarden worden omgezet. Verder interviews met turnster Sanne Wevers, tweesterrenchef Guido Braeken, hotellier Robert-Jan Woltering, designer Maarten Baas en Rico dus, samen met zijn Naomy. Ook de ‘King of Kickboxing’ ontpopt zich als octopus (met héél sterke armen): als ondernemer is hij in verschillende branches actief. “Als ik later terugkijk, wil ik niet denken ‘had ik maar dit of dat’. Ik wil gewoon, boem, gasgeven, leuke dingen doen, genieten.” Boem, de nieuwe MASTERS: geniet ervan!
