Diverse kunstenaars weten met hun unieke benaderingen en technieken krachtige verhalen te vertellen. Zo verkent Kacper Kowalski de wereld vanuit de lucht, terwijl Laura Jatkowski de menselijke herinnering bevraagt met haar installaties van uitgeholde grafstenen.
Kacper Kowalski was voorbestemd om architect te worden, maar werd gegrepen door het vliegen met een paraglider of gyrocopter. In eerste instantie besloot hij luchtfoto’s te gaan maken voor andere architecten. Uiteindelijk besloot hij te focussen op zijn eigen omgeving in het noorden van Polen en met foto’s van zijn buurt een universeel verhaal te vertellen over de natuur en de rol van de mensheid. Het gaat hem niet om mooie toeristische plaatsjes, maar om wat ons te wachten staat, wat we nog niet kunnen zien. De ontberingen op honderdvijftig meter hoogte, de spanning, de emoties, de geluiden om hem heen brengen Kacper in een soort trance, waardoor de deuren van perceptie, de kanalen van de zintuigelijke filters, zich openen. “Het voelt als een dialoog met het onbewuste. De natuur laat mij niet alleen abstracte vormen zien, maar lijkt ook met mij te communiceren door de taal van symbolen die op mijn foto’s verschijnen. Het zouden tekens van de goden kunnen zijn, zo abstract ogen de composities, maar ze zijn juist zeer realistisch: dit is zoals het landschap eruitziet vanuit de lucht.”
Tijdens kunstbeurs Art Rotterdam toonde Laura Jatkowski (b. 1990, DE) de installatie Unvergessen. Het werk ontstond naar aanleiding van een stapel afgedankte grafstenen die ze op verschillende Berlijnse kerkhoven had aangetroffen. Ze boorde de letters van de overleden personen met een ronde boor uit de stenen en stapelde de uitgeboorde letters daarna op elkaar. De uitgeholde grafstenen met ronde gaten zette ze ernaast als stille getuigen over verlies en dood. Door die ingreep verdwenen de persoonlijke herinneringen van de overledenen; eerder functioneerde het object als drager voor die herinneringen, maar dat was nu voorbij. De kijker werd zo gedwongen zijn eigen sterfelijkheid onder ogen te zien. Over de functie van de menselijke herinnering zei Jatkowski eerder: “Herinneren is een merkwaardig proces. Mensen hebben altijd objecten gemaakt om hun herinneringen vast te houden; we verzamelen dingen om ons heen om ons te blijven herinneren en om vergetelheid tegen te gaan. Ikzelf zie vergeten niet als alleen maar als negatief; het kan iemand ook in staat stellen zichzelf opnieuw uit te vinden en weer verder te gaan, en soms is het juist nodig om te vergeten.”
Laurajatkowski.com/unvergessen
Shortlife van de Belgische kunstenaar Dries De Poorter is een van gerecycled plastic en hout gemaakte ‘klok’ die laat zien hoeveel procent van je leven voltooid is op basis van je persoonlijke levensverwachting. Het kunstwerk heeft een gelimiteerde oplage van 1 miljoen exemplaren. Aantal nog beschikbare edities: 999458.
Een gigantische, zeven meter hoge flamingo-installatie van de Spaanse straatkunstenaar en artivist Dulk is toegevoegd aan de vaste collectie van STRAAT Museum te Amsterdam. Met de installatie wordt aandacht gevraagd voor klimaatverandering. Street art en graffiti zijn krachtige middelen voor activisme die kunstenaars in staat stellen hun mening te uiten en te pleiten voor sociale en politieke verandering. Dulk staat bekend om zijn portretten van bedreigde diersoorten. Via beeldhouwkunst, installaties en schilderkunst zien we zijn eigen versie van een menagerie van wezens opmerkelijk evolueren om verovering of verlies van het leefgebied te voorkomen. In de surrealistische wereld van Dulk wordt deze transformatie versterkt door bijvoorbeeld de toevoeging van slagtanden en stekelige tanden. Hiermee kunnen bedreigde diersoorten de negatieve invloed van menselijk handelen afwenden.
Tijdens Unseen 2023, een internationale fotobeurs in de Westergasfabriek, toonde de Parijse galerie Bigaignon This Too Shall Pass (2020-2023) van de in Teheran geboren Morvarid K (b 1982, IR). De installatie, die uit drie delen bestaat, laat de verwoesting zien die bosbranden in de natuur van Australië en Frankrijk hebben aangericht. Hoogtepunt was een anderhalve meter lange foto van een volledig uitgebrand bos, die de kunstenaar op dramatische wijze had ingekleurd met blauwe ballpointinkt. Eronder lagen de verkoolde resten van het betreffende bos op een stapel. En tegen de wand hing een twee meter lange fotocollage met verschillende natuurlijke soorten boomschors in de vorm van een slang. Morvarid K liet met dat laatste naast de verwoesting ook de oorspronkelijke staat van de natuur zien, dus nog voor de bosverbrandingen. Deze installatie maakte zij om de complexiteit van de menselijke waarneming aan te tonen en ons te wijzen op het mechanisme dat ons in staat stelt om zelfdestructie en de destructie van de natuur te accepteren. Na observatie van die destructie houden we onszelf voor dat een en ander bij het leven hoort: er is toch altijd weer nieuw leven gekomen? En vervolgens gaan we weer door, op zoek naar schoonheid in donkere periodes.
LXRY List 2024, het jaarlijkse wow-magazine met vernieuwende items en verrassende adresjes, een lijst die inspireert en naar de toekomst wijst. Een toekomst waarin de fysieke wereld dreigt vast te lopen en de virtuele wereld steeds meer haar draai vindt. Overal poppen digitale initiatieven op, van kunstwerken die geschilderd zijn met data tot de eerste verkoopbare NFT’s van Louis Vuitton. Gelukkig zijn er ook nog volop initiatieven om de fysieke wereld te behoeden voor erger. Zoals de productie van plantaardige kaas door een roestvrij stalen koe en de tentoonstelling Spacefarming in het Evoluon, die het begin van een voedselrevolutie aankondigt. Ook op het gebied van klimaat worden de barricades beklommen. Zo maakt kunstenaar TINKEBELL van Tata-stof negatieve afdrukken van de flora die haar best doet te overleven in het zwaar vervuilde gebied rond deze fabriek. Een afschuwelijk verhaal, prachtig afgebeeld. In deze editie van LXRY List ook volop aandacht voor mooie verhalen. Zoals dat van Reinier Kempenaar die, in de overtuiging dat de manier van boeren zoals zijn ouders en grootouders het deden niet toekomstbestendig is, het familie-akkerbedrijf transformeerde in een restaurant. Zo ontstond De Dyck, waar 95 procent van wat geserveerd wordt uit eigen moestuin en boomgaard komt. Het leven vieren kan ook zonder een al te diepe voetafdruk in de klei achter te laten. Laat u inspireren door de met zorg geselecteerde 186 adressen en items in deze LXRY List 2024.
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
