Familiebedrijven vormen de hoeksteen van de economie. Ze laten van ouder op kind de ontwikkeling vanuit het verleden zien. Tegelijkertijd kijken ze, als bedrijven van de lange adem, ver vooruit. In deze serie portretteert MASTERS familiebedrijven met een verhaal. Deze aflevering focust op Simonis, dat in 1880 als palingrokerij begon en sindsdien is uitgegroeid tot de grootste visverkoper van de hofstad, met als pijlers versheid, goede prijs-kwaliteit en gevarieerd aanbod: van kibbeling in de vissnackbar aan de boulevard tot zeebaarsfilet met truffel in het trendy Encore aan de jachthaven. MASTERS vis-a-vis met de vierde generatie: de broers Alain (1983) en Giovanni (1989) en de zussen Naomi (1996) en Joëlle Simonis (1986).Tekst: Bart-Jan Brouwer
Online redactie: Fleur de Jong
Beeld: John van HelvertSimonis is een begrip in Den Haag en verre omstreken. Een familiebedrijf met liefde voor vis, generatie op generatie. Het begint in 1880, wanneer Albert Simonis een café en rokerij aan het Haagse Westeinde opent. Zijn zoon Albert junior en diens vrouw Geer nemen het stokje van hem over en zijn vanaf 1935 niet weg te denken van de Haagse markt. Duizenden ponden paling per week verkopen zij. Het seizoen loopt van mei tot september. In de rest van het jaar doen ze andere handel, zoals textiel. Als de paling minder gaat lopen, onder andere door vangstbeperking, begint de derde generatie – Wil, Herman en Allie – in 1966 een viswinkel aan de Gedempte Gracht. Die bestaat nog steeds, met een restaurantgedeelte eraan vast. In 1980 moet om milieutechnische redenen de palingrokerij uit de binnenstad weg en wordt uitgeweken naar de haven. Daar, aan de Visafslagweg, wordt Simonis aan de Haven geopend, dat in eerste instantie begint als rokerij (daar is geen sprake van overlast voor de buren). Omdat de jongens die paling roken telkens worden gestoord door mensen die deze lekkernij willen kopen, wordt de locatie uitgebreid met een klein winkeltje en later ook met zitplekken voor gasten die hun portie ter plekke willen verorberen. Er wordt meteen afgerekend en klanten krijgen een nummertje mee. Als hun eten klaar is, bijvoorbeeld een portie kibbeling, schol, garnalen of inktvisringen, wordt het nummer in plat Haags door de zaak omgeroepen. Zo gaat het nu nog steeds. Na enkele verbouwingen is Simonis aan de Haven ondertussen een ultramoderne combinatie van viswinkel en visrestaurant. Meerdere locaties volgen: met strandtent Simonis aan Zee is de familie, na de markt, de stad en de haven, vanaf 2001 ook aanwezig op het Scheveningse strand; in 2002 volgt een vissnackbar aan de boulevard, tegenover de pier van Scheveningen; in 2013 wordt het klassieke visrestaurant Catch by Simonis aan de tweede binnenhaven geopend, vier jaar later – op honderd meter afstand – gevolgd door het trendy Encore by Simonis. Wat eind negentiende eeuw begon als palingrokerij is uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf dat bestaat uit meerdere visspeciaalzaken: momenteel zeven vaste vestigingen en drie standplaatsen op de markt. Voor alle geldt dat vis de basis is van alles. Het zit de familie Simonis in het bloed, het stroomt door de aderen. Simonis wordt aangevoerd door de inmiddels vierde generatie, bestaande uit de broers Alain en Giovanni en zussen Naomi en Joëlle, de kinderen van Allie en Joyce, die ook altijd heeft meegewerkt in het bedrijf. Ook de kinderen van Allies broer Herman zitten in de zaak. “Eigenlijk zijn we de vijfde generatie, want mijn over-overgrootvader ging al met paling langs de deur en langs cafés. Maar het bedrijf zelf is echt ontstaan met de rokerij en op de markt.”Wat zijn jullie eerste herinneringen aan het bedrijf?
Alain: “Mijn opa heb ik niet bewust meegemaakt, hij overleed toen ik drie was. Toen ik net kon lopen, hadden we de viswinkel aan de Visafslag en onze plek op de Haagse Markt. Ik ging vanaf mijn elfde, twaalfde met mijn vader op zaterdag mee naar de markt, waar het ook voor mijn opa en oma is begonnen. Vuil weggooien, stukjes vis afsnijden om het te proportioneren, dat soort klusjes. Naast mijn school, sport en studie probeerde ik zo vaak mogelijk mee te gaan. Ik heb op alle plekken gestaan, van de kraam naar de winkel tot aan het restaurant. Simonis groeide en groeide. Met de jaren werd onze kennis almaar breder en tijdens onze reizen kwamen we in aanraking met nieuwe producten. Neem Simonis aan de Haven. Toen bleek dat mensen die daar kwamen winkelen liefst meteen ook een visje aten, werden een paar tafeltjes neergezet. Zo is dat gegaan. Momenteel komen er wekelijks tussen de 30.000 en 35.000 eters in het restaurantgedeelte.”Was het de verwachting dat jullie ook in het bedrijf zouden stappen?
Alain: “Onze vader zei altijd: ‘Je moet doen wat je leuk vindt.’ Maar hij liet wel merken dat we ons steentje konden bijdragen en het bedrijf eventueel konden doorzetten naar de volgende generatie. Dat ging steeds meer leven. Op het moment dat ik naar Rotterdam ging om aan de Erasmus Universiteit te studeren, wist ik al dat ik ooit een rol in het familiebedrijf wilde vervullen. Mede omdat ik dan voor mezelf kon werken, zelf kon ondernemen. Toen ik vroeger met mijn vader naar de markt ging, haalden we eerst handel op bij onze winkel aan de Visafslagweg en bij een zalmrokerij iets verderop. Op de Haagse Markt had je in die jaren al veel allochtonen, bij wie de afsnijsels van gerookte zalm, zoals graten en buikwanden, erg in trek waren – daar maakten ze soep van. Mijn vader bood mij op een dag de keuze: of ik zou aan het eind van de dag mijn loon krijgen, of ik mocht mijn eigen verdiensten maken door te proberen de kisten met zalm te verkopen. Ik koos toen voor mijn loon, dat gaf garantie. Maar ik zag dat die zalm makkelijk verkocht werd. Zo bracht mijn vader mij de beginselen van ondernemerschap bij.”
Giovanni: “Ik wilde altijd arts worden en ben Geneeskunde gaan studeren in Leiden. Toen ik eenmaal mijn coschappen liep, kwam ik erachter dat het ziekenhuisleven helemaal niet bij mij past. Ik had altijd met plezier als bijbaantje meegeholpen in het familiebedrijf en wist: dit is het toch wel. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik heb alle kansen gehad, ze ook genomen, maar uiteindelijk koos ik er toch voor om het familiebedrijf in te gaan. Sinds 2017 zit ik er fulltime in en ben ik bedrijfsleider van Simonis aan de Haven.”
Naomi: “Bij mij begon het met afruimen en afwassen in Simonis aan de Haven, en ook heb ik op de markt meegewerkt. Toen ik zestien was, begon Catch. Dat werd echt mijn bijbaan. Vanaf de eerste dag dat het restaurant open was, wist ik: dit wil ik later doen! Na de vwo ben ik eerst anderhalf jaar de Hotelschool gaan doen, maar dat was het niet voor mij. Daarom ben ik geswitcht naar Marketing Communicatie. Die opleiding heb ik eind 2021 afgerond. Toen zat ik al samen met Joëlle in de bedrijfsleiding van Catch.”Foto: Interieur Catch by SimonisWelke veranderingen in het gedrag van de consument hebben jullie in de loop der jaren waargenomen?
Giovanni: “In de winkel verkopen we veel minder hele vissen. De consument wil geen graat meer in zijn vis, alles moet gefileerd zijn.”
Alain: “En de consument is luier geworden. Ze drukken liever op een knop om het te laten brengen dan dat ze ergens iets gaan halen. Vooral de afgelopen twee jaar, tijdens corona, was dat goed merkbaar.”
Wat voor impact heeft corona op Simonis gehad?
Alain: “Het is hollen of stilstaan bij ons, en de afgelopen twee jaar was het stilstaan. Dat brengt onzekerheid met zich mee. Hoe gaan we verder? Moeten we even pas op de plaats houden? Maar ik denk dat we er op zich wel okay mee zijn omgegaan. Het was veel en snel schakelen.”
Giovanni: “We moesten in de survival modus: snijden in de kosten, proberen zoveel mogelijk zelf te doen…”
Naomi: “…en creatief blijven, niet bij de pakken neerzitten.”
Alain: “De grootste impact had het op Catch en Encore, omdat we daar vol restaurant zijn. Simonis aan de Haven heeft tenminste nog de winkel, die alleen maar beter is gaan draaien. De eerste lockdown was even schrikken, maar die duurde niet lang. Tijdens de tweede lockdown zijn we landelijk gaan bezorgen, en daar zijn we ook niet meer mee gestopt. Zo hebben we personeel kunnen bezighouden. Want dat had de focus: dat onze vaste werkkrachten hun baan konden behouden. Door die boxen bleven we ook in de picture en hebben we een ander publiek aangetrokken. Na de tweede lockdown kwamen veel mensen die een box hadden besteld, voor het eerst in Catch of Encore langs.”
Naomi: “En toen de derde lockdown aanbrak, wisten we wat we moesten doen: weer boxen samenstellen, stickers bestellen… Alles wat we ook in de tweede lockdown deden. Dus we konden snel schakelen.”
Alain: “En we hadden het geluk dat MASTERS EXPO nog net door kon gaan aan het begin van de derde lockdown. Op de beurs hadden we drie locaties, daardoor konden we vijftig man vijf dagen lang werk geven. We hebben op de beurs veel goede contacten gelegd voor vergaderingen, bedrijfsborrels en evenementen. Nu is het wachten tot alles weer mag.”
Het gehele interview lezen met Alain, Giovanni, Naomi en Joëlle Simonis? In het voorjaarsnummer van MASTERS wordt de herwonnen vrijheid gevierd na twee jaar corona. De waarde daarvan wordt onderstreept door de ontwikkelingen in het oosten van Europa, waar de vrijheid van een heel volk op het spel staat. We leven in een nieuwe realiteit, maar kunnen wel weer plannen maken, uit eten gaan, mensen ontmoeten. De wereld draait weer! Alleen: welke kant op? Tijd voor nieuwe bruggen, nieuwe initiatieven. Waartoe deze editie van MASTERS inspiratie biedt.
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
