Selwyn Senatori (1973) lééft niet alleen het zoete leven, hij schildert het ook: verleidelijke vrouwen, volle glazen, vrolijke kleuren. Eén groot feest. Zou je zeggen. Maar ook houdt hij mensen een spiegel voor. We zochten de kleine grote kunstenaar op in zijn atelier op het hoofdstedelijke Rokin.Tekst: Bart-Jan Brouwer
Portretfotografie: John van Helvert
Online redactie: Susan Poeder
In zijn atelier zakken we neer op een beschilderde bank (maar ja, wat is daar níét beschilderd?). Selwyn zet geen koffie, hij laat het halen, de beste cappuccino en espresso. Het verraadt zijn Italiaanse inborst. “Ik voel mij op en top Nederlander, maar wel met enkele Italiaanse kenmerken. Zo moet alles tot in de puntjes perfect zijn. De koffie, mijn kleding…”Als kind was hij altijd aan het tekenen, maar hij dacht er nooit aan om kunstenaar te worden. “Op de havo kreeg ik van mijn tekenlerares mijn eerste tien ooit. “Zij zei: ‘Jij moet naar de kunstacademie.’ Zo werd het mij voorgekauwd.” Zelfs na de kunstacademie had hij nog niet het idee dat hij van kunst kon rondkomen. “Nooit over nagedacht. Via een galerie verkocht ik mijn eerste schilderij, voor een paar honderd gulden. De galeriehoudster besloot een expositie te gaan doen. Die raakte nagenoeg uitverkocht. Ik kreeg wat klantjes, er werd nog een expositie georganiseerd… Zo werd het langzaam opgebouwd.”
Bekijk nu de exclusieve beelden van de shoot met Selwyn!
Zijn kunst wordt wel vergeleken met die van Brood. “Net als Herman gebruik ik ook kleuren uit de pot, spuitbussen… Maar wat ik maak is heel anders.” Een tijd lang liet hij zich net als Brood verleiden tot een wild bestaan. “Ik vond het wel fijn: in mijn pakkie rondlopen, overal eten en zuipen, wakker worden op gekke plaatsen. Ik werd businessclass naar New York en Hongkong gevlogen om daar mijn ding te doen, live schilderen in clubs. Ik had blauwe stiften bij me en tekende daarmee op mannen en vrouwen. Ze stonden in de rij! Blouses gingen open, rokjes gingen omhoog, tieten vlogen eruit… Ik tekende op borsten, billen, noem het maar op. Het was altijd feest. Ik stond bekend als the guy with the blue marker. Ik genoot van de aandacht. Mijn ego werd de hele tijd de lucht in gevuurd. Het was moeilijk om daarvan af te kicken. Daarom ben ik zo blij met mijn huidige vrouw, Irene. Die is zo fucking nuchter! Die zet me weer op mijn plek.”
Hoe hij haar ontmoet heeft – op het vrijgezellenfeest voor zijn eerste huwelijk (!) – is een must read (dus scroll naar beneden en koop dat blad). Gevraagd naar zijn drijfveer, waarom hij kunst maakt, antwoordt hij: “Daar is eigenlijk helemaal geen concreet antwoord op te verzinnen. Het enige wat ik weet: ik heb een tool in handen om iets te maken en ik ben gefascineerd door alles wat om me heen gebeurt. Dat filter ik, dat destilleer ik, dat gooi ik op doek en dan is het uit mijn systeem.”
In zijn werk zie je zijn Italiaanse roots terug, zijn passie voor lekker eten, wijn, muziek, film, vrouwen en design. Toch heeft alles in zijn werk wel een bepaalde ondertoon, een nuance, die prikt. “Sommige schilderijen zijn net als snoep: verderfelijk, maar omhuld in een mooi jasje. Natuurlijk wil ik mensen blij maken, maar ik wil ze ook iets bijbrengen. Er kan ook drama in schuilen. Dat zie je niet in dat gezellige jasje. Hoe langer je kijkt, hoe dieper je doordringt.
Oh shit, ben ik ook zo’n merkgeile doos geworden? Iedereen wil zijn wat de maatschappij ze voorschotelt. Daar stoor ik me aan, aan mensen die het allemaal zogenaamd wel weten en jou vertellen welke sneakers je moet dragen, naar welke muziek je moet luisteren. Wees uniek! Dat is de boodschap die verborgen zit in mijn werk.”
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
