Parijs is terug van weggeweest, opgepoetst, gerenoveerd en van een dikke goudlaag voorzien; het is weer de stad die ertoe doet. Er is overduidelijk geld in overvloed. Jammer genoeg is niet alles te koop.Tekst: Ivo Weyel | Online redactie: Fleur de Jong
Beeld: Herman van Heusden‘Modèle d’exposition’ staat op het bordje naast de tas in de Parijse Hermès-winkel. Die tas is dus niet te koop, die staat er alleen voor de kijk. Ook als ik een flesje Rocabar wil pakken, mijn favoriete geur die thuis aan het opraken is, stuit ik op zo’n bordje. “Nee, Rocabar is momenteel niet voorradig”, krijg ik te horen, “maar natuurlijk kunnen we u op de wachtlijst zetten.” Kijken, kijken, niet kopen is de heersende slogan van het nieuwe winkelen. Ik was in Parijs en zag deze bordjes in zowat alle merkwinkels. In de enorme Rolex-winkel aan de Champs Elysées was zelfs überhaupt niets te koop. Ik vroeg naar het instapmodel (zes mille) dat nog maar onlangs is geïntroduceerd, maar ook dat is niet meer te koop. Totaal uitverkocht. Ja, zei de winkelmeneer, in het doorverkoopcircuit wel. Nog geen maand na de introductie wordt ie nu overal aangeboden voor negen mille. Vraag en aanbod. Schaarste creëren, zoals de diamantindustrie al decennia doet, gewoon spullen achterhouden en wachtlijsten samenstellen. En het werkt: er was geen merkwinkel in Parijs waar geen rijen stonden, van ’s morgens vroeg tot sluitingstijd. Ook al was er binnen nauwelijks iets te koop.
Welkom in het nieuwe Parijs, rijker dan ooit. In de afgelopen maanden heeft de stad de coronabeperkingen en lockdowns gebruikt om alles geheel op te poetsen, te renoveren, te vernieuwen. Met verbluffend resultaat: er zijn spiksplinternieuwe musea en tientallen musea die totaal zijn gerenoveerd, er zijn nieuwe restaurants en oude die in nieuwe oude luister zijn hersteld (Napoleon III maakt weer plaats voor Louis XVI), het bladgoud glimt je overal tegemoet, in nieuwe warenhuizen, aan gevels, in hotels en galeries. Parijs is dé nieuwe hoofdstad aan het worden. Ook op kunstgebied, nu Londen door de Brexit lastig is geworden en New York (Amerika) de grenzen sloot. Ik informeer naar een goud gespoten gorilla bij een galerie aan de Faubourg Saint-Honoré, uit een mal gegoten door een veelbelovende kunstenaar die aan de lopende band gorilla’s maakt in alle maten en kleuren (als er maar goud bij zit), shitkunst dus, maar wel geinig op het dressoir. Kost vanaf tienduizend euro. Meteen meenemen? Helaas. Een wachtlijst.
Bij aankomst op het Gare du Nord hoeven we niet te wachten. We worden opgewacht door een chauffeur die ons overal doorheen loodst en ons naar Le Grand Contrôle zoeft, een nieuw hotel in Versailles, gelegen in een zijvleugel van Lodewijks kasteel. Jarenlang stond dit deel er verloren en verlaten bij, een bouwval waar niemand raad mee wist, tot de luxueuze hotelgroep Airelles het mocht gaan uitbaten als exclusief hotel en met verve aan het verbouwen sloeg. Vijf jaar en vijftig miljoen euro later doen superlatieven tekort aan het resultaat, niet in de laatste plaats doordat men zo’n negenhonderd originele meubels uit Lodewijks tijd overal ter wereld op veilingen ging kopen, bij voorkeur meubels die hier ooit ook daadwerkelijk hebben gestaan. Het hotel heeft slechts veertien suites (in de onze resideerde ooit de Frans-Zwitserse romanschrijfster Madame de Staël, die niet – zoals ik – vanuit haar bad uitkeek over de Orangerie en Les Cent Marches, de trap met de honderd treden, eenvoudigweg omdat ze geen bad had), dus kunnen er maximaal achtentwintig gasten logeren. Op een personeelsbestand van honderd man en vrouw. Geen wonder dus dat het er wemelt van hulpvaardige handen, meestentijds gestoken in witte handschoenen die passen bij de kledij die schatplichtig is aan een Lodewijk, al is me niet geheel duidelijk welke precies, want er is met fantasie aan en op geborduurd. Overal in het hotel staan piramides pastelkleurige macarons mocht je onderweg wat trek krijgen, met de complimenten van Alain Ducasse, misschien wel Frankrijks meest beroemde chef die hier de keukenscepter zwaait.
Meer lezen van dit artikel? In het voorjaarsnummer van MASTERS wordt de herwonnen vrijheid gevierd na twee jaar corona. De waarde daarvan wordt onderstreept door de ontwikkelingen in het oosten van Europa, waar de vrijheid van een heel volk op het spel staat. We leven in een nieuwe realiteit, maar kunnen wel weer plannen maken, uit eten gaan, mensen ontmoeten. De wereld draait weer! Alleen: welke kant op? Tijd voor nieuwe bruggen, nieuwe initiatieven. Waartoe deze editie van MASTERS inspiratie biedt.
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
