Op 7 juli 1996 beleefde de Nederlandse topsport een historisch moment. Voor het eerst won een Nederlander Wimbledon, het meest prestigieuze tennistoernooi ter wereld. Vijfentwintig jaar later praat Jaap de Groot voor MASTERS uitgebreid met de inmiddels 49-jarige Richard Krajicek over de gevolgen van dat fenomenale succes en nog veel meer. “Die beker is de enige prijs die thuis niet in een doos ligt.”Tekst: Jaap de Groot | Online redactie: Fleur de Jong
Beeld: John van Helvert
“Sinds corona zit ik veel thuis. Te veel thuis. En dat valt niet mee voor iemand die veel van reizen houdt. Daarom sport ik veel. Vooral fietsen, natuurlijk ook tennis en golf ik een beetje. Het voordeel van fietsen en golf is dat je conform de coronaregels afstand houdt, maar toch mensen ziet en spreekt. Bovendien krijg ik van fietsen geen last van mijn knieën, waar ik diverse keren aan geopereerd ben. Ik kan er echt van genieten. Dan zet ik de wekker om vijf uur, rijd naar Limburg, stap bij vroeg daglicht op de fiets, trap dan door tot twaalf uur en ben voor twee uur weer thuis.”
“Klopt. Normaal gesproken is dit de periode waarin ik bezig ben met spelers voor de nieuwe editie. Dat begint al een week na het toernooi en gaat het hele jaar door. Dat is nu even niet aan de orde en vooral tijdens het fietsen denk ik veel na over de invulling voor het komende jaar. Maar dat is tamelijk complex als je nog voornamelijk via Zoom moet communiceren. Ik hoop dat door het vaccineren we volgend jaar in ieder geval weer volle tribunes hebben. Wat het spelersveld betreft, denk ik vanaf augustus knopen door te kunnen hakken. De tijd gaat dan dringen, dus zal er snel en adequaat gehandeld moeten worden. Gelukkig heb ik twee jaar geleden de toen nog relatief onbekende Jannik Sinner voor drie toernooien vastgelegd, waardoor die zeker komt.”
“Allereerst ben ik ABN AMRO ongelooflijk dankbaar dat de bank het toch mogelijk heeft gemaakt om deze editie door te laten gaan. Verder leer je onder deze omstandigheden ook veel. Er ontstaan nieuwe dingen. Vooral het Centre Court zag er heel cool uit. Daarvoor hebben we ook van de tennissers veel complimenten gehad. Dat neem je natuurlijk mee richting de toekomst, waarin hopelijk het publiek weer naar binnen kan. Dat was nog het hardste gelag. Op de eerste kwalificatiedag ben ik nog even bij de baan naar een wedstrijd gaan kijken, daarna kon ik het niet meer opbrengen. Live tennis kijken zonder publiek, ik vind er niks aan. De enige keren dat ik nog bij het Centre Court ben geweest, was tijdens de prijsuitreikingen. Als toernooidirecteur moest ik daar aanwezig zijn. Voor de rest heb ik in een ruimte, ergens in Ahoy, de wedstrijden via een scherm gevolgd. Publiek en emoties, het is gewoon een must. De mensen maken het verschil.”
“Jazeker. Alle winnaars zijn tot erelid benoemd en krijgen ieder jaar een uitnodiging, plus voor iedere dag twee kaarten voor het Centre Court. En één dag mag ik met mijn vrouw Daphne in de Royal Box plaatsnemen. Je dient dan netjes gekleed te zijn, er is een lunch en later een English tea met scones en sandwiches, waar je zo de 100.000 calorieën in duikt. Zo gaaf! En dat komt ieder jaar terug. Verder word ik nog steeds gevraagd om aan het Legends-toernooi mee te doen, waar ik het dubbel speel met een andere winnaar uit het verleden. Vanwege corona is dat dit jaar helaas niet doorgegaan. Ook heel leuk is wat er na het toernooi gebeurt: als erelid mag je tot september gasten meenemen om op de grasbanen van Wimbledon te spelen. Dat is dan echt all-in. Dus omkleden in de officiële kleedkamers en lunchen in het clubhouse bij de Royal Box. Iedereen die ik uitnodig vindt het een fantastische ervaring. Omdat het allemaal zo fijn is geregeld, is het ieder jaar weer een feestje om naar Wimbledon te gaan.”
“Opvallend is dat ik nu voor de finale een uitnodiging voor de Royal Box heb gekregen, terwijl dat normaal gesproken voor de kwartfinales gebeurt. Inmiddels heb ik ook mijn plekje in het museum. Natuurlijk niet zo ruim gemeten als veelvoudig winnaars als Björn Borg, John McEnroe, Pete Sampras en Roger Federer, maar toch. Daar is het setje te zien dat ik in 1996 tijdens de finale droeg. Ik ben er meer dan tevreden mee. Het is een mooi moment geweest, dat ik tot vandaag de dag koester. De beker is ook de enige prijs die thuis niet in een doos ligt. Ik heb er veel aan te danken en daarom heeft hij een mooie plek op mijn kamer gekregen.”
“Neem alleen mijn benoeming tot directeur van het ABN AMRO-toernooi. Dat ik vooral te danken heb aan de toenmalige directeur Jos van der Vegt, die mij in 2004 als zijn opvolger heeft voorgedragen. Het is de mooiste baan die me na mijn carrière kon overkomen. Ook omdat ik zo toch iets kan blijven bijdragen aan het tennis.”
Wil je het gehele interview met Richard Krajicek lezen? Met het nieuwe MASTERS Magazine kom je de zomer goed door. Bestel nu via onderstaande knop jouw exemplaar!
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
