Laura Vink, fotograaf

“Mijn eerste digitale camera kreeg ik op mijn zeventiende verjaardag. Ik ben nu 34, wat betekent dat ik al meer dan de helft van mijn leven fotografeer. Dit is één van mijn favoriete foto’s, gemaakt in de begintijd van mijn fotografie. Van mijn 16e tot een jaar na mijn afstuderen werkt ik als bijbaantje in verschillende zwembaden. Daar gaf ik dan zwemles of ik stond aan de badrand om toezicht te houden. In de zomer van 2008 werd het Sportfondsenbad in Amsterdam-Oost gerenoveerd en ging ik er langs met mijn camera. Ik had geen specifiek plan, het leek me gewoon tof om die enorme bak zonder water te zien. De inspiratie kreeg ik toen ik op de bodem stond en me realiseerde hoe mooi die blauwgroene tegeltjes waren. En dan vooral omdat ze niet meer nieuw waren. Ik zette mijn camera op statief, stelde ‘m in, klom via een steiger naar boven, trok mijn broek uit en ging met blote benen over de rand zetten. Een collega fungeerde als ‘spraakgestuurde afstandbediening’ en drukt op het knopje om de foto te maken.”

“Mijn interesse in fotografie werd gewekt door mijn liefde voor reizen. Hoe verder weg, hoe beter, dacht ik. Grappig genoeg was het juist ook de fotografie waardoor ik ontdekte hoe mooi Nederland is. Deze foto komt uit mijn serie die ik maakte over de Loonse en Drunense Duinen. Ook wel de Brabantse Sahara genoemd. Sinds ik hier een storm meemaakte, fascineert dit landschap me enorm. Het is de wind die hier het landschap vormt: metershoge duinen, bomen die bijna volledig ‘ingestuifd’ zijn waardoor je alleen nog de toppen ziet en natuurlijk prachtige patronen in het zand. Bij het fotograferen let ik er altijd op dat ik niet ‘door mijn foto’ ga lopen en de patronen verpest, want dan moet ik wachten tot de wind mijn voetstappen weer ongedaan gemaakt heeft.”

“Ik word voor de wekker al wakker. Uit het raam zie ik dat de lucht stralend blauw is en de zon bijna opkomt. Terwijl mijn reisgezelschap nog ligt te slapen in de cabin, trek ik tig kledinglagen aan. We zijn in Zweeds Lapland en buiten is een prachtig winterwonderland met een temperatuur van 15 graden onder nul. In de verte zie ik kleine kudde rendieren, ze graven in de sneeuw voor een ontbijtje van mos. Langzaam loop ik er naar toe, maar ze trekken zich niets aan van dat Michelin-poppetje met een knalroze skibroek. Ik sta net tot mijn knieën in de sneeuw als één van de rendieren opzij loopt. Snel doe ik ook een paar passen opzij – dat gaat niet zo soepel in de diepe sneeuw – zodat ik de bomen als kader in de foto kan gebruiken. Precies tussen de bomen blijft het rendier even staan en kijkt me aan, alsof-ie poseert. Ik maak de foto en daarna loopt het rendier rustig door. Dit moment vergeet ik nooit meer!”

Neem hier een kijkje op de website van Laura.