Drie jaar geleden deed hij nog niets op social media. Nu heeft hij 367.000 YouTube-abonnees en 523.000 volgers op Instagram. Van tegelhandelaar werd Chahid Charrak (Zeewolde, 1990) social media-kanon. “De handel en de filmpjes versterken elkaar. Als je YouTube of Instagram goed inzet, kun je als bedrijf zó mega snel groeien.”
“Mijn vader is Marokkaans, mijn moeder Nederlands. Ik ben geboren op de Waalstraat, in de Rivierenbuurt. Ik was een megadruk mannetje en liep al met zes maanden. Buiten hield mijn moeder me aan een elastiekje vast zodat ik niet kon weglopen. Toen ik twee, drie jaar was zijn we naar Zeewolde verhuisd. Daar heb ik een superleuke jeugd gehad. Altijd buiten, voetballen, vissen… In de schoolvakanties werkte ik in de pallethandel. Ik haalde kapotte pallets uit elkaar en maakte daar weer bruikbare exemplaren van. De hele tijd was ik in de weer met spijkerpistolen, reciprozagen en cirkelzagen. Daar heb ik leren werken, lichamelijk. Ik was ook de enige van mijn leeftijd die geld op zak had. Lekker tosti’s halen, patatjes scoren. Op mijn twaalfde gingen mijn ouders uit elkaar en was het een beetje ieder voor zich. Ik ging net naar de middelbare school, maar wilde liever werken, geld verdienen. Mijn stiefvader zat in de sanitaire tegels en kon nog wel twee handen gebruiken. Dan meldde hij me ziek en kon ik bij hem gaan tegelen. Mijn ouders hadden dat nooit toegestaan, die hebben zelf allebei vwo gedaan, maar hij was heel mild. En sinds de scheiding had mijn stiefvader de grootste stem in wat ik wel en niet mocht. Hij heeft me voor een groot deel opgevoed. Ik heb ook veel van hem geleerd. Zo had ik een keer een fiets van hem gekregen, die had ik binnen een week kapot. Toen kocht hij van mijn zuur verdiende centjes een andere fiets. Ik dacht: fuck! Zo heb ik leren zuinig zijn op mijn spullen.”
“Ik ging weer terug in de pallets – werken, werken, werken – en heb zelfs een kleine twee jaar bij de eigenaar van dat bedrijf gewoond. Bizar: ik heb nooit gedoe gehad met de Leerplicht. Op mijn zestiende ben ik samen met een oudere werknemer naar Vilnius gegaan om daar ook zo’n toko op te zetten. Met gebarentaal leerde ik de lokale mensen daar hoe ze pallets moesten recyclen. Geld opmaken ging moeilijk in Litouwen, dus ik heb daar flink gespaard. Toen ik een loonsverhoging verlangde en die niet kreeg, besloot ik terug te gaan naar Nederland. Tegen mijn collega in Vilnius zei ik: ‘Mijn stiefvader heeft zo veel geld verdiend met tegels, laten wij samen ook die business in gaan.’ Via relaties van mijn stiefvader wisten wij een pandje te regelen in Tiel en met zijn hulp en netwerk van leveranciers vulden we die met tegels en badmeubels. Zo begon ik mijn eigen tegelwinkel. Het eerste jaar heb ik alleen maar gewerkt en zelfs in de winkel geslapen – daar was net plek voor een bed en een koelkast met een televisietje erop. Om de hoek zat een sportschool, daar douchte ik. Ik ging van 66 naar 90 kilogram omdat ik alleen maar magnetronmaaltijden en broodjes Döner at.”
“Ik adverteerde op Marktplaats: ‘Cash-and-carry bij Megadump in Tiel, elke dag open van negen tot negen!’ De eerste maanden bleef het zo stil dat mijn compagnon besloot ermee te stoppen. Ik met hangende pootjes naar mijn stiefvader om te vragen of hij hem wilde uitkopen. Die was woest: ‘Sta ik voor lul bij de leveranciers! Ik trek die hele handel leeg, je bekijkt het maar!’ Uiteindelijk stapte hij toch in, en was ik weer half het loopjongetje… Maar ik kon tenminste door! Ik heb heel veel geleerd door naar de klanten te luisteren, wat zij wilden, en naar de leveranciers. Tijdens de koffie lieten ze een keer de naam vallen van iemand die ‘de hele markt kapot maakte’. Ik meteen die vent bellen en een afspraak met hem maken. Zo kwam ik in contact met een nieuwe leverancier van tegels voor heel weinig geld. Zo kon ik de prijs verlagen en had ik meer marge en marketing spend. Het eerste jaar had ik een omzet van zes ton, daarna steeg die naar een miljoen. Ik nam meer personeel aan en breidde uit met vestigingen. Momenteel heb ik zes zaken in tegels en sanitair: in Tiel, Dalen, Zeewolde, Wormer, Meppel en Eindhoven. In 2021 hadden we een omzet van 50 miljoen, en over 2022 verwacht ik een omzet van 60 miljoen. Maar daar houd ik wel minder van over. The shit is on door al het gedoe in de wereld. Transportkosten zijn hoger en de aanlevering van producten is ook een dingetje. Soms moet ik daarom uitwijken naar een andere leverancier die een hogere prijs vraagt.”
“Ja, maar dan moet ik ook nog een logistiek centrum van 10.000 vierkante meter neerzetten. En aan de groothandel, showroom en webshop heb ik mijn handen al vol. We hebben ook wel eigen lijnen, waaronder Salenzi. Zes jaar geleden heb ik die opgezet. Op een beurs zag ik roze, matzwart, blauw, legergroen en nog veel meer kleuren sanitair te koop staan. Ik dacht: fuck it, ik bestel een paar pallets op voorraad en probeer daar een trend van te maken – dan ben ik de enige, want niemand die dat durft in Nederland. En dat is me gelukt. We hebben de tegels geleverd aan onder meer Corendon Mangrove Beach Resort en Van der Valk. Zelfs Eric Kuster kwam naar me toe: ‘Heb je nog meer legergroen?’ Ik met een wc-pot en een fonteintje naar Eric Kuster, haha.”
“Ja, gewoon proberen. Ook zoiets: toen ik een keer door het magazijn liep, zag ik dat we nog honderd vloerbuizen in matzilver hadden liggen. Die kleur is honderd jaar oud, die dingen zou ik aan de straatstenen niet meer kwijtraken. Ik dacht: wat als ik ze nu laat poedercoaten in matzwart? Die buizen kosten 5 euro inkoop, ik zette ze online voor 89,95 euro en was ze in no time kwijt. Ik was de enige in Nederland met de kleur matzwart. Vervolgens ging ik ook kranen, wasbakken, douchekoppen en wat al niet meer spuiten, in groen, roze, blauw, zelfs goud. Mijn concurrenten dachten: hoe komt die gast eraan? Die begonnen bij mij te bestellen. Weet je, je moet steeds proberen een voorsprongetje te nemen. Eerst pak je marge en als de concurrent je bijbeent, ga je de massa in. Van dat spelletje krijg ik een enorme kick.”
“Het is bizar hoe we blijven groeien. Elk jaar willen we tijd nemen om te reorganiseren, maar we blijven maar pieken. En dus blijft de werkdruk hoog. Maar daar presteer ik goed onder.”
“Ik investeer in stenen. Samen met mijn compagnon Eelco heb ik een kleine zestig appartementen die we verhuren. Voor mezelf heb ik een villa met binnenzwembad in Zeewolde laten bouwen. En drie jaar geleden heb ik een Lamborghini met 639 pk gekocht. Hoe dat komt? Eelco en ik gingen een keer met een clubje ondernemers toeren door Schotland. Zij hadden allemaal een snelle bak: McLaren, Ferrari, Lamborghini… Daar reden wij dan achteraan ik mijn vierpersoons Porsche Panamera. De remschijven, de remblokken, alles begon te branden. Eelco en ik hadden zoiets van: laten we ook een supercar kopen. We hadden daar 150.000 euro voor over. Ik heb helemaal geen verstand van auto’s. Bepaalde modellen vind ik mooi, maar vraag me niet wat voor velgen erop zitten. Een van de ondernemers introduceerde mij bij Pon Leusden. Op een dag werden we gebeld door deze autodealer: ‘We hebben hier een Performante staan, willen jullie testrijden?’ Mijn compagnon en ik naar Leusden, stukje rijden, meteen twee spiksplinternieuwe Lamborghini’s gekocht, voor een kleine 350.000 euro per stuk. Hij een gele Huracán Spider Cabrio, ik een Huracán Performante in de kleur Oro Elios. Die avond kwamen we op een feestje, helemaal trots verkondigend dat we een Lamborghini hadden gekocht. Mijn vrienden wilden weten wat voor kleur. Toen ze hoorden dat ik een goudkleurige had, lachten ze me uit. Fock, dacht ik. De volgende dag belde ik met Pon Leusden: ‘Kan ik nog van kleur veranderen?’ ‘Moet je niet doen, daar krijg je spijt van, goud is echt mooi.’ Ik een nacht wakker gelegen, de volgende ochtend besloot ik het zo te laten. En nu ben ik er heel blij mee.”
“We gingen naar StreetGasm, Circuit Zandvoort, ik won de dragracecompetitie op Supercar Sunday… In die tijd zat ik nog niet op social media, dus niemand kon mij koppelen. ‘Die jongen met die gouwe Lambo’, zo werd ik genoemd. Een collegaatje raadde me aan om een Instagram-account voor mijn Lambo aan te maken. ‘Doe jij maar’, zei ik. ‘Alleen wil ik er zelf niet op, alleen mijn auto.’ Hij gaf de account de naam Dutch Performante. Het duurde een maand voordat ik dat foutloos kon spellen, haha. Hij had er wat foto’s en filmpjes op gezet. Met terugwerkende kracht werd ik herkend en in no time had ik duizenden volgers.”
“In de coronatijd begon ik Instagram ook te gebruiken voor lifestyle en gekke filmpjes, en ineens ging het heel hard. Later kwam YouTube daarbij, nadat Sem Meijer, fulltime auto- & social media gek, een keer een filmpje met mijn Lambo had gepost. Via hem kwam ik in contact met YouTuber Boaz. Die woonde op een gegeven moment half bij mij. We gingen crossen, leuke dingen doen, maakten daar filmpjes van. Hij tagte mij, ik tagte hem en, hoppa, weer een paar duizend volgers erbij. Het was gewoon niet bij te houden. YouTuber Don de Jong kwam erbij, het ging heel speels, ik had er geen plan bij.”
Benieuwd naar de rest van het interview? Het winternummer van MASTERS is tot stand gekomen in samenwerking met Jordi van den Bussche. Velen zullen hem kennen als YouTuber Kwebbelkop, toch timmert hij al een tijd hard aan de weg als entrepreneur, zoals hij uit de doeken doet in het Groot Interview. Nieuw is dat zijn bedrijf JVDB Studios aanbiedt om de social media marketing en short format content marketing voor andere bedrijven te doen. “Ze kunnen het ook zelf gaan uitvogelen, maar we cracked the code.” Jordi geeft een podium aan like-minded ondernemers als Jay-Jay Boske, Demy de Zeeuw, Chahid Charrak en Marcella de Bie, en gaat in op de ontwikkelingen rond games, crypto en NFT: “Zoals bitcoin het financiële systeem op zijn kop zette, zal dat met gaming ook zo gebeuren.” In dit extra dikke winternummer bovendien aandacht voor het eerste eigen schip van Lengers, een interview met Corendon-topman Atilay Uslu, specials over de nieuwe BMW 7 Serie en Samsung foldables, en – exclusief voor MASTERS! – een interview met Max Verstappen.
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
