Humberto Tan is een échte allrounder: een jurist, televisie- en radiomaker, sportjournalist, schrijver én fotograaf. Voor zijn ‘Take Five’ reisde Humberto naar vijf landen van over de hele wereld. Vijf series uit vijf landen met vijf geselecteerde werken: “Ik wilde puur een zwart-wit fotoserie maken. Het verhaal van Suriname, Oeganda, Noorwegen, Italië en Amerika.” Wie hielp hem met zijn levensverhaal?Tekst: Mical Joseph
Beeld: Humberto Tan en Karoly Effenberger
“Als 15-jarig jochie was ik vooral aan het voetballen en zat ik in de Bijlmermeer op het Gymnasium. Dat waren mijn belangrijkste doelen op die leeftijd. Toen ik achttien werd wilde ik de diplomatieke dienst in, bij een Nederlandse ambassade werken, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan. Ik studeerde Rechten en aan het eind van mijn studie solliciteerde ik bij Buitenlandse Zaken voor het ambassadeurschap.”
“Ik werd benaderd voor televisie en deed een screentest. In eerste instantie leek dit mij leuk voor een aantal jaar. Dat zijn er inmiddels 26 geworden. Het diplomatieke zie ik wel terug in een andere vorm, maar dan met een fototoestel: ik reis de hele wereld over nu. Ik heb interesse in het vreemde, in andere verhalen en landen. Als kind had ik al interesse in fotografie, maar dit ging niet verder dan foto’s bekijken en deze interessant vinden. Mijn deelname aan het televisieprogramma ‘Het Perfecte Plaatje’ bracht mijn fotografie in een stroomversnelling.”
“Ik heb verschillende mentoren sinds ik met fotografie bezig ben. Celebrity fotograaf William Rutten en Frans Lanting. Het grappige is dat heel veel professionele fotografen bereid zijn mij te helpen door met mij te praten. Een bredere laag is soms kritisch waarbij wordt gezegd: ‘Ja, met zijn camera kan ik het ook.”
“Het mooie aan fotografie is voor mij dat ik voor 75 procent verantwoordelijk ben voor wat terug te zien is op de foto. Ik zeg bewust 75 omdat 25 procent ligt aan hoe het wordt gedrukt, ingelijst en opgehangen. Voor het maakproces ben ikzelf verantwoordelijk en kan ik mijn eigen fantasie de vrije loop laten. Mijn series hebben allemaal potentie. Met potentie bedoel ik in dit geval dat ik op straat loop, in bijvoorbeeld Paramaribo, en het regent, maar de palmbomen suggereren een mooiere tijd. Een ex-militair die al drie jaar op straat woont, er goed uitziet, maar het leven verschrikkelijk vindt. Een man die iemand doodreed toen hij dronken was. En nu nog steeds dronken is. Deze verhalen leg ik vast op beeld en dat is mijn passie.”
“Mijn moeder zei altijd: ‘Voor mooie dingen moet je je best doen en ellende komt zelf op je af.’ Dit blijft mij altijd bij.”
“Neem risico. Als je vooruit wil komen in het leven moet je durven te vallen. Als je niet wil vallen moet je gaan liggen.”
“Ik rijd rond in het land waar ik mij begeef en kom aan in een heel klein afgelegen dorpje. Elf uur ’s avonds. Ik stap uit mijn auto zodat ik de omgeving kan voelen en bekijken. Daarna zie ik iemand zitten aan het water in de omgeving, waar een mooie lijn is ontstaan: een man, een huis en omgeving. Het huis is werkelijk alle kleuren van de regenboog, wat je natuurlijk niet in mijn zwart-wit serie herkent.
Zo stond er tijdens mijn reis in Suriname in de verte een visser. Ik stapte op hem af waarbij de visser dacht: ‘Wat kom je hier in hemelsnaam doen?’ Voor mijn foto’s stap ik op mensen af, en praat met hen waarna de mooiste, droevigste en inspirerendste verhalen naar boven komen. Dit leg ik vast op camera. Als je naar de ogen kijkt van de mensen op de foto’s, zie je een verhaal.”
“Op dit moment ben ik bezig met een fotoproject met 100-jarigen. Het is een project met 100 mensen van 100 jaar en ouder. Steeds meer mensen bereiken deze leeftijd en óók hun verhaal wil ik op beeld. Ik blijf verhalen vertellen.”
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
