Anna Nooshin (Teheran, 1986) vluchtte op zevenjarige leeftijd met haar ouders en twee jaar jongere zus naar Nederland om daar asiel aan te vragen. Ze werd bekend als influencer en is inmiddels uitgegroeid tot topondernemer. Eind april werd haar documentaire Status gelanceerd, waarin ze ingaat op haar jonge jaren. “Ik voelde me een derderangsburger en dat triggerde een enorme wilskracht in me: ik ga net zo lang door tot ik heel succesvol ben.”
Styling: Esmeralda Schipper-Zijp
Assistent styling: Lieve Nieuwland
Make-up: Gwendolyn van Waveren
Haar: Juliette den Ouden
Wat zijn de eerste reacties op de serie, die nu te zien is op Prime Video?
“Ik ben heel erg van de numbers & views, wat iets doet qua kijkcijfers, maar bij dit project ligt dat heel erg uit mijn handen. Wel staat mijn Instagram vol met alleen maar lieve DM’s, voornamelijk van vrouwen. Ik heb er zoveel aan gehad, wat goed dat je dit deelt.”
Had jij er een doel mee?
“Niet echt, omdat ik totaal niet de leiding had in het proces. Het was best even wennen om de controle uit handen te geven en anderen het vertrouwen te geven. Ik hoopte vooral heel erg dat ik mezelf in de documentaire zou terugzien. Dat is voor de volle 100 procent gelukt. Ook iedereen die mij goed kent, zegt: ‘Oh, ik zie echt Antje erin.’ Nooit eerder maakte ik iets dat zo intiem is geweest.”
Wat was jouw drijfveer was om de documentaire te maken?
“In mijn tienerjaren, waarin ik me er veel meer van bewust werd dat ik me niet altijd mentaal even sterk voelde of lekker in mijn vel zat, had ik het heel prettig gevonden om een soort lotgenoten te hebben die bekend waren bij een groot publiek. Daar was ik ook naar op zoek, bijvoorbeeld in interviews op YouTube. Voor mij was het een geruststelling geweest als iemand tegen wie ik opkeek of die ik als succesvol beschouwde, heel openlijk zou toegeven: ‘Ik voel me ook niet elke dag even goed, ben soms ook zoekende. En dat is okay.’ Ik hoop dat kleine Anna’s die dit zien zich realiseren dat je vaak zult vallen, maar dat het echte verlies hem pas zit in het moment dat je opgeeft.”Maandenlang werd je gevolgd door de camera. Hoe was dat?
“De eerste gesprekken met documentairemaakster Niki Padidar, ook een Iraanse, vonden in januari 2021 plaats en we hebben tot vlak voor de lancering, afgelopen 29 april, gefilmd. Dus je bent best lang met dat traject bezig. Niet alleen wat het filmen betreft, maar ook het elkaar leren kennen. Niki is iemand die heel erg op gevoel werkt en wilde, voordat ze überhaupt met draaien begon, eerst superveel sessies met mij. Ondanks dat het een lang proces was, wende het nooit om een camera om me heen te hebben. Hooguit op momenten dat ik opging in mijn werk. Ik vond het vooral ongemakkelijk tijdens de persoonlijke interviews en mijn sessies met psychiater Glenn Helberg. Maar als je iets zo puur mogelijk wilt vertellen, mag dat ongemak ook zichtbaar zijn. Het hoeft dan niet heel sereen te zijn.”
Voor de camera heb jij het met jouw moeder en zus Aida voor het eerst over zaken uit jouw jeugd, zoals huiselijk geweld. In hoeverre heeft het maken van de documentaire in dat opzicht therapeutisch gewerkt?
“Ik had niet de illusie dat we het er daarna opeens elke dag heel open over zouden hebben. Wel voelt het alsof een heel zware deken van ons is afgetrokken – je hoeft er niet meer continu naar te refereren. Die therapeutische werking zit er veel meer in dat je benoemt welke vragen er in je hoofd zitten. Dan maken de antwoorden bijna niet meer uit.”
Je stelt je in de documentaire kwetsbaar op. Maar kwetsbaarheid kan ook tegen je gebruikt worden: was je daar niet bang voor?
“Jawel, maar dat hield me niet tegen. Die negativiteit komt toch wel. Tien jaar lang heb ik me veel minder kwetsbaar opgesteld en toen werd ik ook niet gespaard. En daar worstel ik mee. In de docu zie je me uithuilen bij mijn moeder omdat ze zo gemeen tegen me zijn geweest. Dat vind ik best pijnlijk om terug te zien. Je bent toch een volwassen vrouw! Wat maakt het uit wat anderen over je zeggen? Maar dat raakt mij gewoon heel erg. Ik heb toch altijd die acceptatie en liefde willen voelen. En als je dat dan niet krijgt, trek je het heel persoonlijk aan, want het gáát over jou persoonlijk. Terwijl, in the end moet je je realiseren: ze hebben geen idee wie je bent. Het is mijn proces om daarmee om te leren gaan. Mijn intenties zijn goed, ik weet wat ik doe, wat ik laat zien, hoe ik ben voor mijn vrienden en familie. Dan is het in- en uitademen en let go, let God. Daar kun je niet zo heel veel aan doen. Momenteel zit ik in een fase waarin ik minder angstvallig probeer leuk gevonden te worden. Nu ben ik al veel chiller met die haat, omdat ik weet: met de docu heb ik in elk geval één ding waar ik mezelf volledig in terugzie. En waarin je in mijn optiek, als je de docu als mens met empathie bekijkt, ook maar gewoon een meisje ziet dat haar best doet.”Dress: BenchellalHoe was het in 2011, toen jij begon met social media?
“Alles was nieuw en ik zat heel anders in mijn vel. In de elf jaar dat ik in het vak zit, verandert je eigen perceptie ook heel erg. Die eerste jaren ging het helemaal niet om de dingen waar het nu over gaat: het verbaal geweld, de cancelcultuurpolicy en alles wat daarmee gepaard gaat. Ook de vraag ‘hoe echt of hoe kwetsbaar moet je zijn?’ speelde toen nog niet. Alles ging vanzelf. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik in die tien jaar ook zo kwetsbaar als nu wilde zijn. Ik was op de automatische piloot bezig met wat ik aan het doen was.”
Vond je het destijds leuker?
“Véél leuker! Nu moet je meer opletten. Maar dat geldt niet alleen voor mijn wereldje: in elke industrie is tegenwoordig een high alert en moet je heel erg bewust zijn. Ik heb het gevoel dat in de maatschappij van nu de eerste gedachte is: hoe kom ik als individu verder? Terwijl je het met z’n allen moet doen. En dat gevoel mis ik heel erg de laatste jaren.”
Je bent bekend als influencer en ondernemer, in Status wordt ook ingezoomd op waar je vandaan komt. Had je als vluchteling ooit durven dromen dat je zo succesvol zou kunnen zijn?
“Ik heb niet per se gedacht dat dit het zou worden, maar vanaf het moment dat we in Aalsmeer woonden – toen ik een jaar of tien, elf was – is er wel een knop bij mij omgegaan: dit gaat niet forever mijn leven zijn! Dat kwam door kleine tegenslagen. Zo was het confronterend om te horen dat de tweedehands trui die ik op school droeg, tot de afgedankte kleding van een klasgenootje behoorde. En dat de moeder van een vriendinnetje, toen ik daar aan de deur stond, letterlijk zei: ‘O, je komt weer gebruik maken van onze diensten?’ Daardoor voelde ik me een derderangsburger. En dat triggerde een enorme wilskracht in me: ik ga net zo lang door tot ik heel succesvol ben. Maar ik wist nog niet in welke vorm dat moest zijn.”
Had je dromen?
“Ja, ik heb altijd heel veel dromen gehad, maar ik moet er wel bij zeggen dat ik een realistische dromer ben. Een popster ging ik niet worden; dat talent heb ik gewoon niet. Wel droomde ik dat ik beroemd zou worden met het schrijven van boeken of toneelstukken, dat ik in de mode zou rollen of bij de Verenigde Naties zou gaan werken.”Dress: Benchellal
MASTERS MAGAZINE
Meer lezen van dit interview? In de zomereditie van MASTERS een interview met Sven Kramer, een rij-impressie van de Bugatti Chiron Super Sport (> € 4 miljoen) en een onderzoek naar het Effect van Max. Maar bovenal komen mensen aan bod die licht brengen in de duisternis. Zoals Henk Jan Beltman, die Tony’s Chocolonely overnam omdat je met een bedrijf de wereld mooier kan maken. Chef-kok Emile van der Staak, die de ambitie heeft om onze eetcultuur te veranderen en daarom kookt met planten en groenten die hij betrekt uit het voedselbos. Designer Nienke Hoogvliet, die natuurlijke zeewierverf als alternatief voor schadelijke textielverf heeft geïntroduceerd. En Anna Nooshin, die de huidige socialmediacultuur van de mooie plaatjes hekelt. In haar documentaire deelt ze ook de minder mooie aspecten uit haar leven. “In de hoop dat iemand die zich herkent in bijvoorbeeld het huiselijk geweld of de worsteling met je mentale welzijn, troost kan halen uit het feit dat ik dat ook heb meegemaakt en nog steeds overeind sta.” Stuk voor stuk mensen die vragen stellen, spiegels voorhouden, stappen maken. Stappen naar een gezondere wereld en meer begripvolle samenleving.
MASTERS #50
Lees ook: ”Hidden: een unieke fine dining ver buiten de gebaande paden”
