Dancefotograaf Rutger Geerling heeft vele prominente DJ’s zoals onder andere Tiësto, Armin van Buuren, Afrojack, en Don Diablo met zijn camera vastgelegd. Daarnaast is hij hoofdfotograaf van Ultra Music Festival en Tomorrowland en reist Rutger heel de wereld over: van Seoul, Nepal, Bangkok, Jakarta tot aan Miami, Rio de Janeiro en weer terug naar Den Haag. Daarnaast bracht één van ’s werelds beste EDM-topfotografen vijf jaar geleden zijn boek This Is My Church uit waarna de Pop Media Prijs in 2015 volgde.
Rutger zit precies 25 jaar in het vak en exposeert in het Fotomuseum aan het Vrijthof in Maastricht. Een selectie imposante foto’s uit zijn repertoire vormt de tentoonstelling This Is My Church. MASTERS vraagt zich af: wie stelde Rutgers carrière scherp?
Tekst: Mical Joseph
Beeld: Rutger Geerling
“Ik had de krantenwijk in Rotterdam die niemand van mijn leeftijdsgenootjes wilden, de wijk was namelijk veel te groot en ik was vaak drie dagen bezig met de folders rondbrengen. Op een gegeven moment stopte ik met de wijk, maar ik kon gelukkig wel mijn eerste computer kopen van mijn zuur verdiende geld. Het hebben van een computer was toentertijd in 1981 voor een 12-jarige vrij uniek. Daarna had ik verscheidene baantjes en was ik altijd wel bezig.”
“Ja, werken was altijd een belangrijk onderdeel van ons gezin. Mijn moeder was Hoofd Verpleging in het Bronovo Ziekenhuis en mijn vader was jurist. Mijn ouders ontmoetten elkaar toen ze allebei voor de Holland America Line werkten. Ik moest na mijn middelbare school van hen studeren, daar was geen twijfel over mogelijk, dus ging ik economie studeren. Manager worden was mijn doel, maar waarom? Puur om geld te verdienen, ik had namelijk geen flauw idee wat het inhield. En dit was ook zichtbaar in mijn drive: ik vond er niets aan!
Na een half jaar stopte ik met de studie en ben ik bestuurskunde gaan studeren. Deze studie lag mij beter, maar ultieme voldoening haalde ik hier niet uit. Ik begon in mijn vrije tijd met fotograferen in de Rotterdamse skateboard scene en na het behalen van mijn studie zei ik tegen mijn ouders én mijzelf dat ik een jaar lang ging leven van mijn fotografie. Lukte dit niet? Dan zou ik ‘gewoon’ een baan zoeken. Het fotografiejaar ging eigenlijk beter dan verwacht, ik was een talent.”
“Ik fotografeerde voor een snowboard- en gabbertijdschrift van een vriend van mij. De gabberscene was natuurlijk een ander soort scene, maar door deze connectie fotografeerde ik bijvoorbeeld ook bij Mysteryland en andere grote feesten. Zo rolde ik in de muziekscene. Dit is precies 25 jaar geleden. Ik was toen een pionier, niemand anders deed wat ik deed: de gehele Nederlandse dance scene op beeld vastleggen. Er waren wel een aantal clubfotografen in Amsterdam, maar dat was het eigenlijk wel. Op een gegeven moment pikte ID&T mij op en zo liep het spectaculair uit de hand.”
“Mijn ouders draaiden gelukkig bij. Stiekem vonden ze het ook wel heel gaaf om te zien wat ik allemaal deed.”
“Ik heb geen specifieke kruiwagen gehad, maar ik heb wel veel mensen die het mij altijd enorm hebben gegund. Dat is natuurlijk iets anders dan de definitie ‘kruiwagen’, maar door deze stimulans en energie die ik altijd voelde door de gunfactor, ben ik in zekere mate ook verder geholpen. Er zijn altijd momenten in je carrière waarop het even tegenzit en er opeens een kans komt kijken, dit soort momenten heb ik in de afgelopen 25 jaar vaker gehad.”
“De mooie momenten vastleggen. Ik ben gelukkig als ik met twee camera’s om mijn nek op een festival rondloop. Het hoeft niet groter, gekker of extremer. Laat mij maar gewoon lekker mijn ding doen en dan komt het goed. Als ik dit nog tien jaar zo kan doen, dan ben ik blij.
Wat mij ook blij maakt is wanneer ik door de lens de energie en blijdschap van een DJ zie. Zo heb ik een shot van Hardwell op Tomorrowland waarbij hij na er een tijdje uit te zijn geweest, weer voor het eerst op Tomorrowland in de booth staat. Je ziet zijn emotie.”
Hardwell @ Tomorrowland 2018DJ Avicii @ Ultra Korea, Seoul 2016Armin van Buuren @ Armin Only 2013
“Dat vind ik écht een hele moeilijke vraag om eerlijk te zijn, maar dan kies ik voor Carl Cox. Dit omdat hij een hele mooie, imposante en grote donkere man is en ik dit op foto’s een uitdaging vind om vast te leggen. Het gaat hierbij om creativiteit om ook het juiste licht te pakken. Qua persoonlijkheid vind ik de Australische DJ Timmy Trumpet heel fijn. De klik tussen ons was enorm en met hem toerde ik vorig jaar door Azië. Dit was met recht één van de leukste tours uit mijn leven.”
“Ik wil graag nog Calvin Harris en Deadmau5 voor mijn lens hebben. Zij zijn super moeilijk met fotografen, als in: ze hebben niets met andere fotografen en hebben altijd hun eigen fotograaf bij zich. Ik zou eigenlijk graag willen laten zien hoe gaaf we samen dingen met fotografie kunnen doen. Een uitdaging dus!”
“Men zegt weleens dat je iets tienduizend uren moet doen voordat hetgeen écht in je systeem zit en je het goed beheerst. De grootste eye opener voor mij was Ultra Music Festival in Miami in 2012. Voor mij was Ultra dat tienduizendste uur, want ik was binnen Nederland al redelijk bekend, maar in Amerika was de dance scene eigenlijk nog maar net doorgebroken. De organisatie wist dat ik af en toe ook weleens wat voor National Geographic deed en op zwaar bombastische Amerikaanse wijze haalde Ultra mij binnen: ‘Wow, this is the guy who also shoots for National Geographic’.
Ultra was mijn eerste echte grote overseas festival. Het was complete gekte: springbreak, volledig losgaande Amerikaanse jongeren, lekker weer, waanzinnig podium en DJ’s. Een aantal van mijn foto’s gingen na het festival viral met mijn naam erbij. Dit hele spektakel was zo niet-Nederlands en ik leerde van de Amerikaanse fotografen dat ik best trots op mijzelf mocht zijn en dit ook zo mocht presenteren. Ik begon met het promoten van mijzelf, het Rudgr merk neer te zetten en liet die mentaliteit van ‘doe maar gewoon normaal, dan doe je al gek genoeg’ varen.”
Steve Aoki @ Tomorrowland 2012Afrojack @ Ultra Japan, Tokyo 2019Tiësto @ Innercity, Amsterdam 2003
“Dit jaar is eigenlijk het eerste jaar in mijn hele leven dat ik zonder werk zit. Ik help een goede vriend met zijn livestreams ‘We Own The Night’ voor ZIGGO, dan heb ik tóch het gevoel dat ik iets doe. Ik voel de onrust en mijn handen jeuken om weer naar gave festivals te gaan om te fotografen, samen te werken met DJ’s en de wereld rond te reizen.”
“Ik heb zoals boven beschreven staat, nooit heel erg nagedacht over wat ik wilde gaan doen. Mijn ouders waren best conservatief met hetgeen wat ik in hun ogen moest gaan doen: een baan op niveau. Het ons soort mensen-gevoel. Ik had eigenlijk even iets eerder moeten kijken naar waar mijn sterke kanten lagen en wat ik wilde gaan doen.
“In samenwerking met Canon heb ik in het verleden projecten gedaan voor opkomende fotografen. Dit was altijd tijdens Amsterdam Dance Event (ADE). Het leuke is dat veel van deze talenten nu mijn daadwerkelijke collega’s zijn. Daarnaast maak ik altijd tijd voor nieuw, jong talent als zij met gerichte vragen komen. Ik zie het eigenlijk als mijn plicht om ook de volgende generatie te helpen.”
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
