Twee dingen doet hij het liefst: reizen én zich in de watten laten leggen. Als geen ander weet Ivo waar je een kamer of suite moet boeken.
De grote filosoof Ludwig Wittgenstein was dol op de Noorse fjorden. Als twintiger streek hij daar neer om een potje te gaan zitten nadenken, wat de kiem zou worden voor zijn latere filosofische redeneringen. Hij werd geïnspireerd door de ‘serieusheid van het landschap’ (zijn woorden): ‘Ik slijt mijn dagen met wandelen, fluiten, logisch en onlogisch denken, depressief zijn en lijden.’ Hij verbleef er uit vrije wil in een eenvoudig hutje, hoewel zijn familie een van de rijkste was in het Oostenrijk uit het begin van de twintigste eeuw. Ik ben geen filosoof en houd niet van eenvoud, dus ik bereis de Noorse fjorden gedeeltelijk per cruise (op Holland America Line’s Koningsdam), trein en huurauto. Ik word niet depressief maar wel nederig van zo veel natuur en zo weinig ik. Vooral als je geluidloos tussen de enorme bergwanden vaart die vanuit het water recht omhoogrijzen, in mijn geval – hoe mooi is de winter! – onder een laagje poedersneeuw. Ik overnacht in Bergen in hotel Opus XVI, eigendom van, en gerund door de achterneef van Edvard Grieg (ook al niet bekend om zijn vrolijke muziek) en neem The Flam Railway (’s werelds mooiste treinreis volgens Lonely Planet) dwars door berg en dal, daar waar Ingmar Bergman zijn somberheid visualiseerde en de schrijver Karl Ove Knausgaard zijn grootste geluk vindt als hij ‘de kersenbloesem ziet bloeien tegen een achtergrond van glimmend witte gletsjers onder een strakblauwe hemel.’ Ik huiver bij het zien van de hand-gesigneerde schreeuwen van Edvard Munch in het prachtige Vestlia Resort Hotel in Geilo, waar de collectionerende eigenaar veel van deze evenmin het leven licht opnemende Noorse schilder heeft opgehangen. Natuurlijk kun je er ’s winters fantastisch skiën (cross country nota bene) en bobsleeën en zijn er zelfs in het hoogseizoen nul rijen voor de liftjes, maar ik kijk liever dan ik klim, lees liever dan dat ik converseer, en luister liever naar stilte dan naar Griegs pianoconcert in a-mineur (voor majeur was hij te neerslachtig). Op het dagprogramma van de Koningsdam staat dat er om 16.00 uur Happy Hour is in de Ocean Bar (tweede drankje gratis, yeah!), naadloos om 16.30 uur gevolgd door een AA bijeenkomst in de aanpalende Hudson Bar. Wittgenstein schreef het al: ‘Het leven is pas logisch als het onlogisch is.’ En wie zei ook alweer: ‘De natuur is mooi, maar je moet er wel wat bij te drinken hebben?’
Ik ben niet van de hand op de knip. Au contraire. Geld is om goed mee te doen of plezier van te hebben. Reizen is daarbij mijn favoriete gat in de hand. Maar er zijn grenzen. Okay, mooie hotels zijn duur, en terecht, want vaak heb je dan ook wat. Maar er is een trend gaande van hysterisch vergrotende trappen. Vorig jaar viel me dat al op in Parijs, waar nieuwe hotels als Le Cheval Blanc, Le Grand Contrôle, Bulgari en nog zo wat een kleine tweeduizend euro vragen voor een instapkamer. Natuurlijk, dat zijn wereldmerken, dus als je dat te duur vindt dan maar een kleiner boetiekhotel, ergens in een verre wijk, dan heb je waar voor je geld. Dus dacht ik eens te kijken naar L’Hôtel Particulier, een nieuw, kleinschalig hotelletje ver boven in Montmartre, zo ver van alles dat je er eigenlijk niet wilt verblijven, maar wel gehuisvest in een niet al te groot huis dat ooit de familie Hermès toebehoorde, aan het einde van een cul-de-sac. Ziet er leuk uit, klein tuintje, slechts vijf kamers, leuke badkamer met mozaïekje, beetje retro art deco, no-nonsens blank linnengoed. Begint al meteen bij het boeken: één nacht is geen nacht, dus twee nachten is het minimumverblijf. Irritant. En dan de prijs. Kost in het laagseizoen 1.500 euro. Exclusief ontbijt. Echt, een beetje luxueus reizen is langzamerhand zelfs voor rijkaards nauwelijks nog op te brengen. Ditem in New York. Daar opende onlangs de nieuwste vestiging van de Aman-keten op de hoek van Fifth Avenue en 57th Street. De Aman-hotels zijn vermaard vanwege hun hoge zen-factor en knipbuigend personeel en zo veel turndownservices op een dag dat er altijd wel iemand in je kamer bezig is. Ik logeerde er de afgelopen decennia frequent, waar ook ter wereld, allemaal prachtig en ja, allemaal duur, zo rond de duizend euro. Dus dacht ik: kom, ik trakteer me op een nachtje Aman NY. Dus niet. In de periode dat ik er wilde verblijven was vier (VIER!!) nachten het minimumverblijf. Voor de prijs van een witgoud/diamanten Rolex (die ik niet wil), want 18.000 euro! Exclusief ontbijt (€ 55) en taks (€ 100 p.p. per dag). Ik check uit.
Hotelparticulier.com | Aman.com
Ik ben een fan van het Comomeer. De hotels, de villa’s, de kleur van het water, de zonsop- en zonsondergangen, de geur van oleanders, de George Clooney’s. Dit jaar bestaat de koningin der Comohotels, de Villa d’Este, 150 seizoenen. Was het vroeger hét hotel om te verblijven, nu is er uitbundige concurrentie, zoals het Grand Hotel Tremezzo, beeldschoon, luxueus, Italiaans in de beste zin des woords. En famille kun je daar sinds kort een aparte hotelvilla huren, La Sola Cabiati, ooit bezit van een Italiaanse graaf, en precies alles wat je van zo’n antieke villa verwacht, tot en met de vergulde hekken en wapenschilden boven de deuren, plus een Riva voor de waterdeur. En dan de nieuwste boreling: Villa Passalacqua, van dezelfde familie/eigenaars als het Tremezzo, maar wat kleinschaliger. Spuitende fonteinen in het park, Venetiaanse kroonluchters galore, antieke muurschilderingen en van die openstaande tuindeuren met wapperende vitrages in de warme wind en klassiek geklede obers die Bellini’s brengen en olijven die echt groter en lekkerder zijn dan waar ook. En het kost (zeker in het licht van het bovenstaand stukje) geen drol: vanaf een schamele 1.000 euro per nacht.
Grandhoteltremezzo.com | Passalacqua.it|Villadeste.com
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
