Sergio Herman laat ons een paar van zijn geheime plekjes zien, waaronder drie in Nederland! Leuke restaurants en bijzondere plekken. Benieuwd welke vijf hotspots in de lijst staan? Lees mee.Tekst: Sergio Herman | Online redactie: Natasha Hendriks
Beeld: Rahi Rezvani
Een monumentaal pand in een historisch, en rustig, straatje in het centrum van Antwerpen. Bij binnenkomst springt meteen het design in het oog: in de lobby een zwart-wit geblokte vloer met een megagrote blauwe bank en rondvormige kunstvoorwerpen, in de aangrenzende loungekamer een fel blauw kleed met al even bonte bankjes, een rek vol bladen, hippe foto’s aan de muur en een kunstig schaakspel. De weg naar de suites loopt langs een binnentuin, The Bronze Bar en nisjes en hoekjes die een perfect decor voor fraai gestileerde stillevens vormen. Aanrader: reserveer kamer 7. Dit is een van de drie suites, van de twaalf in totaal, die is ingericht door de vrouw van de eigenaar, Ann Derijck (zie ook reportage ‘Het land van Sergio’ elders deze editie; red.). Haar stijl is eigenzinnig en zeker niet ingetogen. Uitgangspunt voor iedere kamer is het behang. Daaraan worden vloer, bed en ander meubilair aangepast. Vooral de badkamer van kamer 7 is bijzonder, met bloemen aan de muren, een douchecabine van paars mozaïek, centraal een houten bad en producten van Hermès. Het klinkt misschien druk, maar de inrichting is zo gedaan dat het juist rust uitstraalt. Ook fijn: de Loewe-televisie aan het voeteneind van je bed en de inpandige parkeergarage.
Tegenwoordig heb je een voetveer tussen Breskens en Vlissingen. Vroeger was er een veerpont waar ook auto’s op konden. Naar de overkant gaan was altijd een spel van haal ik ‘m wel of haal ik ‘m niet? Een race tegen de klok. Haalde je hem niet, dan moest je een half uur wachten. Op de pont gingen we vaak boven erwtensoep of een broodje kroket eten. In de eerste boten had je nog van dat losse meubilair. Dat schoof dan met de golven van links naar rechts. Dat gevoel zal ik nooit vergeten, jongen. Soms bleven we ook in de auto zitten en deden we de oogjes twintig minuten dicht. Ik ruik nog de geur van die boot. In Oud Sluis hadden we vaak gasten die nog met de laatste pont terug moesten naar de overkant. Was altijd pushen in de keuken: zorgen dat ze koffie en alles op tijd kregen, en dan weg.
“Wanneer ik in New York ben, drink ik graag een aperitiefje in de Boom Boom Room in The Standard Hotel en ga ik altijd even naar Williamsburg in Brooklyn, omdat daar heel veel creatieven zitten. En ik zet mijn koffers vaak neer in het NoMad. Dat heeft voor mij de look & feel van Costes in Parijs – ze hadden dezelfde interieurarchitect, Jacques Garcia – maar dan met een hoger niveau qua service en eten. De keuken staat onder supervisie van Daniel Humm van driesterrenrestaurant Eleven Madison Park, de nummer 5 in de lijst van S.Pellegrino World’s 50 Best Restaurants van 2013. Een zeer inspirerend hotel qua beleving. Puur genieten!”
“Eigenaar is Dimitri Roels, een jeugdvriend van mij. We hebben samen nog bij De Swaen in Oisterwijk gekookt. Hij is als een van de eerste Nederlanders begonnen met het maken van zuurdesembrood. Hij heeft een grote bakkerij in Vlaardingen en verschillende winkels. Een mooi bedrijf dat topbrood levert. Voor The Jane en Pure C maakt hij custom-made brood.”
“Al jarenlang een van mijn favoriete adressen in Amsterdam. Was goed, is goed, blijft goed. De drukte, het rommelige sfeertje, de wijndozen die op de kasten liggen, de woelige keuken, de stemmen van de mensen… En dan chef Leonardo Pacenti, die heel gepassioneerd aan tafel uitleg van de gerechten geeft. Ik start altijd met een selectie van op de barbecue gegrilde groentes. En voor de rest eet ik meestal uit zijn hand: wat Leonardo op dat moment top vindt.”
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
