Pianogoeroe Frans Poppeliers specialiseert zich met Pianometropool in piano’s en vleugels. Voor liefhebbers een waar nirwana waar zowel de klassieke piano als de digitale design vleugel te vinden is. Frans heeft het bloed van rasechte verkoper door zijn aderen stromen. Maar hoe is hij de ondernemer geworden die Frans vandaag de dag is en wie was zijn kruiwagen?Tekst: Mical Joseph
Beeld: John van Helvert
“Mijn eerste bijbaan was als bemanningslid op een boot die haaien ving midden op zee bij Portugal. Ik was toen 15 jaar oud en heb dit zo’n 3 jaar elke zomer gedaan. Dit baantje kreeg ik via de toenmalige partner van mijn vader die ook in de piano’s zat. Vanuit zijn hobby deed hij aan haaien vangen, op zijn Amerikaans ook wel: big-game fishing.
Eén keer was er een gevaarlijk moment waarbij ik mijn hart vasthield. Door middel van een bloedspoor van bij elkaar geperste sardines in het net trokken we de haaien aan. Bij het verkassen en overboord gooien van alle troep en achteruit varen kwam er een stalen onderlijn tussen de motoren vast te zitten, waardoor het schip niet verder voer. 50 Kilometer van de kust, met alleen maar zee om ons heen. Ik moest naar beneden, het water in, om de stalen lijn uit de schroeven te halen. Dat vond ik een angstig moment, want het bloedspoor trok uiteraard haaien aan.”
“Meer consolideren. Dus niet alles tegelijk willen doen: focus. Als jong volwassene raak je al gauw verstrikt in je eigen enthousiasme en wil je gas geven. Soms is het goed om één doel te hebben en deze te behalen, voordat het volgende doel aangepakt wordt.”
“Buiten mijn bijbaan als bemanningslid van big-game fishing heb ik nooit een baan gehad. Ik werkte namelijk voor mijn vader en mijn oom. Vanaf mijn 20e werkte ik zelfstandig, maar ook samen met hen. Wij hadden met de familie een flink aantal winkels en verkochten tevens surfplanken, tuinmeubelen en zitmeubelen. Eind jaren ’90 verkochten we de hele handel en toen begon ik met mijn huidige specialisatie: ‘toetsen’. Piano’s en vleugels dus. Vanaf mijn 8e levensjaar was ik al omgeven met elektronische orgels en piano’s. Dit kwam doordat mijn familie hier in handelde.”
“Mijn vader was mijn grote mentor. Hij was een hele goede verkoper en is vier keer Nederlands kampioen standwerker geweest vanaf 18-jarige leeftijd. Het verkopen heeft altijd in zijn bloed gezeten.”
“Mijn vader zei op mijn vijftiende: “Je kunt er niets van”. Dit zei hij naar aanleiding van een situatie op de Flevohof (tegenwoordig pretpark Walibi Holland). In de jaren ’80 kregen wij daar de kans om elektronische orgels te verkopen. Hij zei altijd: “Overal waar mensen lopen kun je verkopen. Maakt niet uit wat”. Zes weken achter elkaar in de zomer verkocht mijn vader in het pretpark samen met twee andere verkopers niet één orgel, maar 300 stuks. Na die verkoopweken verliet hij het park met een hoge omzet.
Toen ik 15 jaar was gaf mijn vader mij de opdracht om samen met een verkoper naar de Flevohof te gaan om de orgels te verkopen. Ik verkocht geen één orgel. De dag daarna probeerde ik het weer: wederom geen orgels verkocht. De derde dag kwam mijn vader om te helpen met verkopen. Hij verkocht in een dag vijf orgels. Op dat moment had mijn vader gelijk met zijn uitspraak: ik kon er niets van. Na zijn reactie leerde ik verkopen binnen een week. Daarom was het moment in de Flevohof mijn grootste leermoment. Bij ‘nee’ begint de verkoop pas.”
“Voor aankomend talent, aankomende zelfstandigen en zeker voor mijn kinderen ben ik nog steeds een kruiwagen. Ik heb vier kinderen, waarvan twee bij mij in de zaak werken. Voor mijn middelste kind staat de zaak in de planning en mijn laatste kind is nog maar één jaar oud. Bij ons is het over het algemeen dat je op het gebied van carrière snel doorstroomt binnen de familie. Het geeft namelijk ontzettend veel plezier om de kinderen binnen het eigen bedrijf te hebben.”
© 2024 MASTERS EXPO. All rights reserved.
