Search
Close this search box.
Search
Close this search box.

SEPP KOSTER, BLUE BAY CURACAO RESORT

Van autocoureur naar CEO van high-end Blue Bay Curaçao Golf & Beach Resort: Sepp Koster haalt al zijn hele leven koste wat kost zijn doelen. Door volle overgave en bij zichzelf te blijven kruipt het ondernemersbloed waar het niet gaan kan. Maar hoe gaat het nu eigenlijk op Curaçao en wie ‘gaf’ Koster zijn licentie of life and career?Tekst: Mical Joseph
Beeld: Blue Bay Curaçao Golf & Beach Resort

What was your very first job?

“Ik ben geboren in Heemskerk, maar opgegroeid in Antwerpen. Mijn moeder is zelf ook in België opgegroeid, omdat haar vader daar een fabriek kocht in schuimrubber. Deze locatie kwam beter uit, omdat de meeste clientèle in Frankrijk en Duitsland zat. Mijn vader was hoofd marketing van de perscombinatie van onder meer de Volkskrant, Trouw en Het Parool en ging later de reclamewereld in.

“Mijn vader en ik deelden een gezamenlijke passie: auto’s. Vlakbij één van de winkels die mijn opa had was een kartbaan. Samen ging ik met mijn vader op 11-jarige leeftijd kijken en fascineerde ik mij over alles wat ik op de baan zag. Ik wilde dolgraag karten, maar moest dan wel bijverdienen om dat te kunnen bekostigen. Ik begon het racen serieus onder de knie te krijgen en besloot een bijbaantje te nemen bij een restaurant om mijn passie te kunnen bekostigen. Daarbij hielp ik mijn moeder die kledingontwerpster was met haar eigen merk met van alles en nog wat. Ook begon ik met verkopen van racekaartjes in het dorp.

Op 15-jarige leeftijd begon mijn avontuur met de Europese kampioenschappen. Maar ik wilde meer, naar Amerika, dus met een geplakt boekje onder mijn arm wat ik samen met mijn vader had gemaakt, ging ik verschillende bedrijven langs op zoek naar sponsoren. Daarnaast pakte ik mijn werk bij het kledingmerk weer op en werden we serieuzer en groter. Ik deed de productie en verkoop voor zo’n 120 klanten wereldwijd. Met mijn moeder ging ik naar modebeurzen in Hong Kong en Parijs en organiseerde ik modeshows: mijn horizon werd flink verbreed en ik verdiende geld voor mijn passie: racen. Het racen wierp z’n vruchten af en ik werd opgepikt door Ford Nederland. Later racete ik voor een Italiaans, Engels en Amerikaans team.”

How did you end up in your current job?

“In 1989 was de voormalige plantage op Curaçao door een aantal lokale ontwikkelaars gekocht. Er waren een paar wegen, een vijftal huisjes en er was flink wat terrein schoongeveegd. Een kaalgeslagen geheel, dat was het beeld toen mijn grootvader instapte. Dat deed hij fifty-fifty met zakenman Joep van den Nieuwenhuyzen. Mijn opa zag in hem de ideale partner, want hij was de schoonzoon van hotelmagnaat Gerrit van der Valk en had op dat moment al een golfresort op Aruba, en een golfbaan maakte ook deel uit van het plan voor Blue Bay. Om een signaal af te geven dat Blue Bay nu echt in business was, begonnen ze met de aanleg van die golfbaan.

Tijdens de aanleg van de golfbaan gingen er allerlei dingen spelen rond de activiteiten van Van den Nieuwenhuyzen in Nederland, die daardoor in opspraak raakte. Op 78-jarige leeftijd kwam mijn opa in de situatie dat hij óf het project moest staken en zijn verlies nemen óf zijn partner moest uitkopen. Hij koos voor het laatste.

Het sprak mijn opa aan dat ik alles deed wat ik maar kon om ervoor te zorgen dat er geld op tafel kwam en de race-droom in beeld bleef. Maar uiteindelijk spatte mijn droom uiteen na 9/11 en sponsors het budget van 2 miljoen niet meer hadden om mij te steunen. Op een lager niveau racen zag ik niet zitten, mijn motto was namelijk: het beste of niets. Mijn opa stelde voor om een jaartje vastgoed te verkopen op het eiland. Dat deed ik en ik ben niet meer weggegaan.”

In that, who was your wheelbarrow?

“Mijn ouders zijn voor een groot deel onderdeel geweest van de mogelijkheden die ik heb gecreëerd. In mijn race-leven heb ik twee fases gekend: mijn Europese fase en mijn Amerikaanse. In Europa ontdekte Gert Valkenburg van Ford Nederland mij. Hij heeft mij wegwijs gemaakt in de autosport, de sponsoren geregeld en mij meer kennis gegeven over het circuit. Mijn mentor en voormalig coureur Arie Luyendyk heeft mij geholpen met mijn weg naar de Verenigde Staten en leerde mij veel over de Amerikaanse mentaliteit. Arie heeft Rinus van Kalmthout begeleid naar z’n Indycar debuut twee jaar geleden is inmiddels een bekendheid in de Amerikaanse racesport.

De laatste kruiwagen is mijn opa. Ik sprong in het diepe door in het vastgoed te gaan met Blue Bay, maar hij leerde mij dat ik alles kan als ik er maar voor vecht. Mijn opa gaf tough love en had het motto: een goed kind regeert zichzelf. Ik had nooit echt door dat hij trots op mij was, maar later hoorde ik van mijn omgeving dat mijn opa altijd vol lof over mij sprak. Als ik moest racen in Amerika wachtte hij uren voor de televisie voordat de race begon.”The Ridge

Wat heb je als CEO geleerd tijdens de huidige periode?

“Mijn tweede man in het bedrijf, de directeur Ontwikkeling, is ooit jeugdschaatser geweest en heeft hoog in de fietswereld meegedraaid. Door zijn sportachtergrond weet hij wat het is om pijn te lijden en weer door te bijten. Sporters weten hoe het is om de teleurstellingen te verwerken. Samen met het team trekken we elkaar daardoor makkelijker mee naar het positieve. Met enthousiasme en doorzettingsvermogen blijven we varen en trekken we de rest van het team mee, wij hebben vertrouwen: de drang om te reizen gaat niet weg. Ik heb geleerd om de focus te houden, mee te ‘varen’, maar niet ons doel uit het oog te verliezen.”

What has been the biggest learning moment in your career?

“Sport en competitie is minder fair dan dat ik in eerste instantie als jonge jongen in mijn dromen dacht. Mensen zijn niet altijd trouw, spelen vals en komen afspraken niet na. Door deze factoren werd ik heel jong volwassen en dit heeft mij zeker geholpen met zaken doen in mijn latere carrière. Door mijn race-achtergrond heb ik geleerd om te vechten voor wat ik wil, altijd te blijven doorzetten, tegenslagen te incasseren en met mensen om te gaan.

Door mechanische pech en naïviteit ben ik een kampioenschap kwijtgeraakt, maar ik kreeg tóch de waardering van de hele racewereld. Met naïviteit bedoel ik dat ik niet aan de bigger picture dacht, ik dacht alleen aan het korte termijn resultaat.”

Have you been a wheelbarrow for anyone?

“Als ik een kruiwagen ben geweest is dit onbewust gegaan. Ik probeer wel de jongere mensen bij ons in het bedrijf te steunen met advies. Ik heb meer een mentorfunctie waarbij ik medewerkers onder mijn hoede neem en absorbeer wat zij nodig hebben.”